خداوند بر اساس همين برخورد با مؤمنان، به تناسب وضع، حال و اعمال آنان، سخنانى با وجود مبارك حضرت داود عليه السلام دارد.
« يا داود ! من أحبّ حبيباً صدّق قوله »
عاشق، سخن معشوق را باور مى كند و به درستى سخن او يقين دارد.
عاشق نمى تواند سخن معشوق را رد كند. لذا همه انبيا عليهم السلام چون عاشق خدا بودند، گفتار او را باور داشتند، تصديق و قبول مى كردند. در ارتباط با هر برنامه زندگى، به انبيا، اوليا و عاشقانش، هر فرمانى مى داد، با باور اين فرمان را قبول و اجرا مى كردند.
« و من رضى بحبيب رضى فعله »
كسى كه از معشوقش راضى است، از تمام كارهاى معشوق نيز راضى است.
از آفرينش آسمان و زمين، موجودات و آفرينش خودش راضى است. از برپا كردن قيامت و افعال من راضى است:
« و من وثق بحبيب اعتمد عليه »
كسى كه به معشوق خود اعتماد دارد، به او تكيه مى كند.
به او مى گويد: تو دردم را دوا كن. شك ندارد كه مشكلش را حل مى كند و از اشتباهاتى كه در حق او كرده است، گذشت مى كند.
منبع : پایگاه عرفان