همين مرده را در قيامت به خورد آنها مى دهند:
« وَ أَصْحَـبُ الشِّمَالِ مَآ أَصْحَـبُ الشِّمَالِ * فِى سَمُومٍ وَ حَمِيمٍ * وَ ظِـلٍّ مِّن يَحْمُومٍ »
« لَأَكِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ * فَمَالِـٔونَ مِنْهَا الْبُطُونَ »
نمى فرمايد: من به خورد آنها مى دهم، بلكه مى فرمايد: خودشان مى خورند. البته چاره اى ندارند ؛ چون آنجا جايى نيست كه نخواهند بخورند:
« فَشَـرِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ * هَـذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ * نَحْنُ خَلَقْنَـكُمْ فَلَوْلاَ تُصَدِّقُونَ »
وقتى پيغمبر صلى الله عليه و آله اين آيات را خواندند، كسى برخاست و عرض كرد: « زقّوم » چيست؟ اين اولين بار است كه ما در عربى اين كلمه را مى شنويم. فرمود: ماده سياه بدبويى در جهنم است كه اگر به اندازه قطره اشك چشمى از آن را در هفت درياى عالم بياندازند، از بوى بد آن تمام موجودات دريا و زمين خفه مى شوند.
حرص و بخل براى چه؟ اين دعواهاى خانگى يعنى چه؟ سر چه چيزى دعوا مى كنيد؟ سر نماز؟ يا سر دنيا؟ مردم كوچه و بازار سر چه چيزى دعوا مى كنند؟ هر طرف اين دعواها كه ناحق است، او« زقّوم » خور و جيفه خور است. آن كسى كه مى داند بر حق نيست، ولى آمده اسنادى را فراهم كرده است كه قاضى با ديدن
آن اسناد، حكم مى كند كه اين زمين و اموال براى تو است، پيغمبر صلى الله عليه و آلهمى فرمايد:
« مَنْ سَرَّه ان ينظُرَ بحذافيرها فلينظر الى هذه المَزْبَلَة »
دنياى اين ها همان مردار و لاشه متعفّن است كه به شكل خانه، زمين، پاساژ، كارخانه و اسكناس درآمده و در قيامت به شكل « زقّوم » است.
اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد:
« الدنيا جيفة و طالبها كلاب »
دنيا مردار است و كسى كه طالب دنيا است، مانند سگ هاى مرده خور است. در ظاهر به دهانش خيلى خوشمزه مى آيد، اما اين همان لاشه مرده قيامت است. آيا در آنجا نيز خوشمزه و خوشبو است؟ تمام اين جنگ ها و نزاع ها از سر حرص، بخل، كينه و بر سر لاشه مرده است.
منبع : پایگاه عرفان