به حضرت مجتبى عليه السلام مى فرمايد:
« اَحْىِ قلبَك بِالموعظة »
قلب مرده ات را با شنيدن موعظه زنده كن.
كلمه حيات در برابر مرگ است، اين كه حضرت مى فرمايد: « أحى » يعنى قلب مرده را زنده كن. البته اين نصيحت به همه نسل هاى عالم است، نظر شريف
ايشان اين بود كه با حرف زدن با فرزند خود، با تمام مردم تا روز قيامت كه اين حرف به گوش آنها مى رسد، حرف بزنند.
معلوم مى شود نفسى كه دل مرده را زنده مى كند، موعظه است. موعظه كار عيسى بن مريم عليهماالسلام رانسبت به مرده مى كند. دل مرده لياقت دارد كه با موعظه زنده شود. اين زنده شدن مرده در عالم، هر روز هست. پروردگار عالم هر روز هزاران مرده را زنده مى كند. اين بچه هايى كه هر روز متولد مى شوند، قبل از اين كه نطفه در صلب پدر بشوند، خاك مرده بودند. خدا خاك مرده را زنده مى كند.
زنده شدن مرده امكان قطعى دارد. حال اگر اين مرده، قلب باشد، نه اين كه از ضربان مرده باشد، بلكه از آن حال الهى و ملكوتى مرده است. آن قلب قابل زنده شدن است. اگر قابل نبود كه اميرالمؤمنين عليه السلام به فرزندش امر نمى كردند:
« احى قلبك بالموعظة »
يعنى اعتقاد اميرالمؤمنين عليه السلام اين است كه قلب مرده قابليت زنده شدن را دارد و مى شود از دست ابليس درآورد و به پروردگار عالم وصل كرد ؛ يعنى مى شود اين مقتول را زنده كرد.
وقتى به دستور خدا عضوى از گاو كشته شده بنى اسرائيل را به بدن مقتول بزنند، جوان مقتول با چشيدن ضربه يك عضو گاو زنده مى شود، خدا قلب مرده را با موعظه زنده نمى كند؟
اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد: ممكن است قلب مرده اين گناهكار را بخواهيد زنده كنيد، طول بكشد، اما نااميد نباشيد. نهصد و پنجاه سال حضرت نوح عليه السلام را زنده نگهداشت تا مرده ها را زنده كند.
منبع : پایگاه عرفان