عاشقان خدا در روشنى محض

اما در روشنايى است كه خدا را مى يابد و در اين يافتن، عاشق مى شود:

 « وَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلَّهِ »

 وقتى زيبايى بى نهايت را مى يابد، عاشق او مى شود. آن وقت با خود زمزمه مى كند، مى گويد: محبوب من،

 شورش عشق تو در هيچ سرى نيست كه نيست

 منظر روى تو زيب نظرى نيست كه نيست

* * *

نيست يك مرغ دلى كَش نفكندى به قفس

 تير بيداد تو پرتاب پرى نيست كه نيست

اين درباره همه موجودات است و به آنهايى كه در تاريكى افتادند، كارى ندارد.

انبيا  عليهم السلام مى گويند: دنيا براى ما قفس و جايگاه فراق است. محبوب را دارم
مى بينم، اما به او دسترسى ندارم. مرگ بيايد مرا از اين دنيا ببرد، تا به او وصل شوم.

 ز فغانم ز فراق رخ و زلفت به فغان

 سگ كويت همه شب تا سحرى نيست كه نيست

نه همين از غم او سينه ما صد چاك است

 داغ او لاله صفت، بر جگرى نيست كه نيست

موسى اى نيست كه دعوى انا الحق شنود

 ور نه اين زمزمه اندر شجرى نيست كه نيست

چشم ما ديده خفاش بود ور نه تو را

 پرتو حسن به ديوار و درى نيست كه نيست

گوش اسرار شنو نيست و گرنه اسرار

 برش از عالم معنا خبرى نيست كه نيست

 حضرت موسى  عليه السلام نور محض است كه صدايت را مى شنود. آن كسى كه خدا را يافته باشد « اشدّ حبّاً » مى شود و عشق در دلش موج مى زند.