چون چنين تصورى از جهان دارند، قرآن مجيد مى فرمايد: خواسته شان فقط براى دنيا است كه تنها بخورند، بپوشند، سوار مركب بشوند، در سرپناه زندگى كنند بعد هم بميرند.
در دنيا، شش ميليارد نفر جمعيت و پنج قاره آفريقا، آمريكا، آسيا، اروپا، اقيانوسيه است، هر انسانى سهمى دارد.
آنان كه فقط به دنيا فكر مى كنند تصورشان اين است كه همه عالم همين چهار ديوارى دنياست. از همه پنج قاره چقدر نصيب آنها مى شود.
فرض كنيد همه آدمهاى كوتاه نظر كشاورز باشند. بيش از چند هزار هكتار نصيبشان شود. يا معدنچى باشند و از كل معدنها، نود سال هم كه بدوند چقدر گيرشان مى آيد. يا كارخانه دار باشند چند تا كارخانه بزرگ نصيبشان مى شود يا دل آنها مى خواهد فقط پولشان اضافه شود؛ فكر كنيد حرفه اى ترين رباخوار دنيا چقدر جمع مى كند.
آنان عمرى با اين خواسته محدود كه تك خواسته است زندگى مى كنند.
ولى اولياى خدا تك خواسته اى نيستند آنها پر خواسته اند، چرا؟ چون آنان با كريمى سر و كار دارند كه كرمش بى نهايت است. با رحيمى سر و كار دارند كه رحمتش بى نهايت است. با خزانه دارى سر و كار دارند كه:
« وَ لِلَّهِ خَزَاءِنُ السَّمَـوَ تِ وَ الْأَرْضِ »
و با مالكى سر و كار دارند كه:
« مَــلِكِ يَوْمِ الدِّينِ »
است و با بزرگى سر و كار دارند كه ويژه خود اوست. چون او را شناخته اند و مى دانند كه با خدا، هم دنيا دارند و هم آخرت، هم نعمت دنيا و هم نعمت بهشت دارند و ارزشهاى مادى و ارزشهاى معنوى را با هم دارند.
« أَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَـهِرَةً وَ بَاطِنَةً »
چون چنين ديدى دارند خواسته شان پر است و تك خواسته اى نيستند. اما نادانان يك خواسته دارند، فقط پول مى گويند و چقدر به آنها مى رسد. فرض كنيد كه يك نفر تا آخر عمر ده ميليارد تومان هم جمع كند. از اين ده ميليارد تومان چقدر مى تواند تبديل به غذا كند و چقدر مى تواند تبديل به پارچه كند. چقدر مى تواند تبديل به اتومبيل كند و چقدر مى تواند تبديل به خانه كند. بعد در پايان عمر هم ساختمان بدن فرو مى ريزد. طب در كنار بدن او باطل مى شود و
دواها بى اثر شود. در حالى كه در بيمارستان گران قيمت ده وسيله هم به بدنش وصل شود و گران ترين داروها با بهترين دكترها را هم از خارج بالاى سر او بياورند.
اما در آخر قرآن مى فرمايد:
« كُلُّ نَفْسٍ ذَآئِقَةُ الْمَوْتِ »
همه در اين دنيا مى ميرند، دنياى ديگرى به نام آخرت وجود دارد كه اگر در دنيا توكل به پروردگار كرده بود و نزد نبوت انبيا عليهم السلام زانو زده بود و حرفهاى ائمه عليهم السلام را گوش داده بود؛ عالم آخرت را باور كرده و براى آن فكرى مى كرد، چون گفت: بعد از مرگ خبرى نيست حالا كه مرده مى بيند يك عالم ديگرى هست كه بايد ابزار زندگى آن عالم را از اين دنيا مى فرستاده، در حالى كه كارى براى خود نكرده است.
قرآن مى فرمايد:
« وَمَا لَهُ فِى الْأَخِرَةِ مِنْ خَلَـقٍ »
وقتى وارد آن عالم مى شود، تا ابد دست او خالى است و براى خود بهشتى نساخته بعد جايى جز جهنم وجود ندارد. به اين آدم كوتاه نظر مى گويند: برو جهنم؛ بعد هم كارگردانهاى جهنم هم به او مى گويند چرا جهنم آمدى؟ مى گويد:
« لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا فِى أَصْحَـبِ السَّعِيرِ »
من در دنيا يك بار به حرف خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله و امام على عليه السلام توجه نكردم؟ اين است كه از خدا و قيامت و بهشت و جهنم بى خبر ماندم، فكر مى كردم همه زندگى قالب دنياست. عمرم را فداى دنيا كردم و از آخرت بى نصيب ماندم. خداى متعال درباره اين گروه از مردم مى فرمايد:
« فَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ رَبَّنَآ ءَاتِنَا فِى الدُّنْيَا وَمَا لَهُ فِى الْأَخِرَةِ مِنْ خَلَـقٍ »
مى گويد: من فقط دنيا را مى خواهم. آينده چه مى شود، او نرفته از آينده باخبر شود؛ از آينده دست خالى است.
در دعاى ابوحمزه ثمالى از امام زين العابدين عليه السلام نقل شده است كه مى فرمايد:
آنان روز قيامت حتى آن چهار متر كفن را به بدن ندارند.
اما اولياى خدا و مردم مؤمن چگونه هستند؟ خدا خيلى بزرگوارتر از اين است كه دوستانش را روز قيامت عريان وارد محشر كند. بالاتر از اين كه در پوشش رحمت پروردگار وارد قيامت مى شوند كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
روزى كه هيچ سايه اى يا پناهى جز خدا وجود ندارد، وقتى آنان وارد محشر مى شوند در سايه و پناه خدا قرار مى گيرند.
نپرسيدند كه حرف خدا و ابراهيم عليه السلام، اسماعيل عليه السلام، نوح عليه السلام و موسى عليه السلام پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله چيست؟ حرف اميرالمؤمنين عليه السلام چيست؟ بى خبران خيال كردند كل جهان هستى همين دنياست. لذا خواسته هايشان هم متمركز در يك خواسته است.
منبع : پایگاه عرفان