من در قم طلبه بودم، سرماى قم خيلى شديد بود. من صبح زود سر كلاس حاضر مى شدم بعد از نماز جماعت در حرم، استاد به ما درس مى داد. من از خانه بيرون آمدم كسى مرا نمى شناخت كه مكان خوب بدهد. در يك مقبره من از طريقى با بزرگوارى آشنا شدم، گفت: اين جا مقبره است و چهار تا اطاق دارد و
زير اطاق قبر است ولى مرده دفن نكردند.
كليدش پيش من است مى خواهى يكى از اطاق ها را باز كنم به شما بدهم.
نزديك دو سال جاى ما در قبرستان بود. آن روز سرما شديد بود كه من حس كردم انگشت پا را سرما مى زند، چون كفش خوبى نداشتم.
درس كه تمام شد، صبحانه خوردم، آمدم بيرون يك كفش بخرم كه پايم گرم شود، رفتم در دكان كفش فروش، كفشى كه من مى خواستم قيمت آن پانزده ريال بود. چون نداشتم نخريدم و برگشتم ولى سختى دنيا ماندنى نيست.
من اگر آنجا پشيمان مى شدم و طلبگى را رها مى كردم، هر جا مى رفتم شاگردى مى شدم، مرا مى شناختند بعضى افراد خانواده ما را قبول مى كردند، بعد ممكن بود روزى پنج تومان به ما بدهند، اما من با تكيه بر اين آيه كه بعد از هر سختى آسانى است، ماندم. حالا اگر بخواهم ده جفت كفش بخرم پولش را دارم آن وقت پانزده ريال نداشتم بخرم. گره باز شد، مشكلات بر طرف شد و آسانى الهى پيش آمد.
اما اگر انسان با غفلت از خدا و آخرت دنبال دنيا برود، خواسته او ديگر محدود به طلب حلال نمى شود، اين خواسته در درون او تبديل به يك هيولاى قوى مى شود و به هر مال حرامى دست درازى مى كند.
اين حالت را خدا به موسى عليه السلام فرمود:
« فيما اوحى الله تعالى الى موسى اعلم . . . انّ كلَّ فتنة بذرها حبّ الدنيا»
موسى يقين بدان هر آشوب و فتنه و رنج وبلايى دانه اش عشق به دنياست.
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
« اكبر الكبائر حبّ الدنيا »
بزرگترين گناه كبيره در ميان گناهان بزرگ: دلبستگى شديد به دنياست. اما دلبستگى كه از روى غفلت است. يعنى آنكه از خدا و پيامبر و ائمه و مرگ و برزخ و قيامت و بهشت و جهنم و جريمه و پاداش و جرم غافل است، چنين آدمى وقتى به دنيا رو كند ديوانه وار وگرگ صفت، رو مى كند.
خداوند در سوره اعراف درباره كسى كه به دنيا رو كرد مى فرمايد:
« فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَث »
وقتى يك پارچه مادى شد زندگى او داستان سگ است.
اميرمؤمنان عليه السلام مى فرمايد:
« حب الدنيا رأس الفتن واصل المحن »
انگار اين حرف ها را براى امروز ما زده است. دل دادن به دنيا در حال غفلت از خدا و قيامت راس همه فتنه گرى ها و ريشه غصه ها رنج هاست.
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
« حبّ الدنيا اصل كل معصية و اول كل ذنب »
دل دادن به دنيا بدون خدا و قيامت، ريشه همه گناهان است و ابتداى هر خطا و اشتباه است.
منبع : پایگاه عرفان