امام صادق عليه السلام مى فرمايد: امام حسن عليه السلام در زمان خود از همه اهل زمان عبادت و زهدش بيشتر بود.
هرگاه ياد مرگ و قبر و بعث و نشور و گذشتن بر صراط مى كرد، گريه مى كرد و چون عرض اعمال را بر حضرت حق توجه مى نمود، نعره مى كشيد و مدهوش مى گشت و چون به نماز مى ايستاد، بندهاى بدنش مى لرزيد؛ براى اين كه خود را در برابر حضرت ذوالجلال مى ديد و چون ياد بهشت و دوزخ مى كرد، مضطرب مى شد، مانند اضطراب كسى كه دچار گزش مار و عقرب شده، در آن حال از خداوند طلب بهشت مى كرد و به حضرت او از عذاب جهنم پناه مى برد
منبع : پایگاه عرفان