يك شيعه واقعى به نام عبداللّه بن يعفور در مدينه مى ميرد اول صبح به امام صادق عليه السلام خبر مى دهند كه به شما تسليت مى گوييم چون عبدالله بن يعفور از دنيا رفت. امام به طورى گريه كرد كه شانه هايش مى لرزيد، حضرت در حق او فرمود:
« كان محمود الاثر »
هر چه از او سر زد پسند خدا بود. حرف و سكوت و نگاه و گريه او پسنديده خدا بود. بعد حضرت فرمود:
« يرحم الله عبدالله بن يعفور »
خدا او را رحمت كند، در كره زمين مؤمن مانند او وجود ندارد، آن هم در زمان بنى عباس و هارون و منصور دوانيقى كه شهرها پر از فساد اخلاقى و عملى بود.
عبدالله بن يعفور در روزگارى تربيت شد كه براى عياشى دربار بغداد دختران را لباس پسرانه و پسران را لباس دخترانه مى پوشاندند. و بعد فرمود: اين مرد وارد عالم آخرت شد، خدا خانه اى به او داد كه يك ديوار خانه اش وصل به ديوار خانه جدم پيغمبر است. يك ديوار خانه اش وصل به ديوار خانه جدم اميرالمؤمنين عليه السلاماست، يك ديوار خانه اش وصل به ديوار خانه عمويم امام حسن مجتبى عليه السلام است و ديوار ديگر اين خانه وصل به ديوار خانه جدم حضرت سيدالشهدا عليه السلام است.
شيعيان تربيت شدگان و وابستگان ما اهل بيت هستند.
« شيعتنا اهل الورع و الاجتهاد »
پاك دامن و سخت كوشند. در زمان امام صادق عليه السلام روابط نامشروع و فحشا و رشوه، دزدى، ظلم، فساد اخلاقى در مدينه بى داد مى كرده است. آنان در اين محيط ها پر از آشوب شيعه بودند.
منبع : پایگاه عرفان