وجود مبارک رسول خدا در جنگ خندق فرمودند:
«لضربة علي يوم الخندق افضل من عبادة الثقلين»
ایشان در این فرمایش نظري به کميت کار نداشتند. کميت آن کار چيزي نبود؛ پيكار دو تن با همديگر بود؛ يک بدن مؤمن با يک بدن کافر. دست اين مؤمن با شمشير بالا رفته و پاي اين کافر را قطع کرده و کافر هم از بين رفته است. اين کار را خيلي از مؤمنان قبل از اميرالمؤمنين انجام دادند.
در سورة آل عمران مي‌فرمايد:
(كَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَكانُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ)
چه بسيار پيامبراني که عده‌اي از انسان‌هاي الاهي و تربيت شده کنار آن‌ها با دشمنان جنگيدند؛ سست نشدند و فرار هم نکردند، زمين‌گير هم نشدند. بعد از اميرالمؤمنين هم بسیاری از افراد در راه خدا شمشير زدند، اما چنان جایگاهی نیافتند. بنابراین نظر پيامبر به کميت نبود؛ زيرا کميت اين قدر ارزش ندارد؛ بلكه نظر رسول خدا به کيفيت بود، چون اميرالمؤمنين در جواني، در اين عمل از اخلاصي برخوردار بود که قلب تمام گذشتگان و بعدي‌هاي او چنان اخلاصي را نداشتند. پيامبر در این فرمایش، اخلاص و قلب اميرالمؤمنين را ارزيابي کرده‌اند نه عمل او را. اين حديث به اخلاص اميرالمؤمنين و قلب او مربوط است، نه به آن حرکت دست که دشمني را نابود کرد.
با اين مقدمه، باید توجه داشته باشید قلبي که در سينة شماست از چنان ارزش و عظمتي برخوردار است که پروردگار عالم در همة جهان هستي، اين ظرف را براي ايمان و اخلاص و اعتقاد با چنين مايه‌اي انتخاب کرده است و اين ظرفيت را نمی‌توان در هيچ فرشته و هيچ جني پيدا کرد.
منبع : پایگاه عرفان