اول و آخر بودن خداوند

حضرت در بخش اول روايت فرمود:

«ليس شيء الا و له شيء يعدله الا الله فانه لايعدله شيء»

چيزي در اين عالم هستي نيست مگر اين‌که هم وزن و برابر خود را نداشته باشد. فقط پروردگار است که هموزن و برابري ندارد. تنها وجود مقدس او (لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ ءٌ)[3] است. چيزي را با او مقايسه نکنيد و کسي و عنصري را با حضرت حق برابر ندانيد. نه در عظمت و بزرگي اسماء و نه در صفات، کسی را یارای برابر کردن با او نیست:

(وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ)

او همتا و نمونه ندارد.

بنابراين قرآن مجيد به مردم تعليم داده که چيزي را در اين عالم در زندگي‌تان بر او مقدم نکنيد. مواظب قلبتان باشيد که چيزي در دل شما محبوب‌تر از او نشود. چون امکان حرکت قلبي باطل براي همه هست؛ يعني ممکن است قلب در جهت‌گيري محبت، چيزي را براي خود محبوب‌تر از خدا قرار دهد و خداوند در درجة بعد و غير او در درجة قبل قرار گيرد.

خطر سنگين جابجايي محبوب در آن‌جا ظاهر مي‌شود که اگر چیزی محبوب‌تر از حق باشد، خواسته‌هاي غيرحق به اجرا گذاشته مي‌شود و خواسته‌هاي خدا برای خشنودی آن محبوب ديگر تعطيل مي‌شود؛ و حق در عمل و اخلاق انسان، ظهور نمي‌كند. اگر چنين شود، پروردگار عالم در قرآن کريم براي چنين انساني، صفت فسق را انتخاب کرده است.