امام پاكان

اميرالمؤمنين علي (ع) از کشاورزان رده اول عراق و مدينه بود. ايشان منافع خود را در حد قناعت جدا می‌كرد و بقيه را هم با خدا و خدمت در راه خدا معامله مي‌کرد. ايشان اهل زکات و اهل حل مشکل مردم بود. مال حلال بسيار مهم است و براي مشکلات مردم است. چنین پولی پيش خدا جزو ارزش‌ها به شمار می‌آید.

خدا در قرآن مجيد گاهي از مال با کلمه خير ياد کرده است. عدة زيادي از مردم اين خير را در بانك‌ها حبس مي‌کنند، تا هشتاد سالگي كه محبوس آزاد مي‌شود و به ارث مي‌رسد. ممکن است وارثان هم مثل پدر، مال را حبس کنند تا بعد از مرگ آنان محبوس آزاد شود. احتمال هم دارد يک وارثي، محبوس آزاد شده را ارزش بدهد تا به پروردگار برساند.

حضرت فرمود: ندارم. نه به اين معنا که فقير و تنگدستم. بلکه به این معناست که سهمي که براي خود برداشته‌ام، پول اين گوشت را نمي‌تواند تأمين کند.

گفت يا علي گوشت را نسيه ببر. اما حضرت يک نگاه صبورانه به چهرة قصاب کرد كه مي‌شود سختي کشيد.

آدم مي‌تواند به حرام دچار نشود. همان وقتي که كسي ميليون‌ها تومان ربا مي‌خورد، کس ديگري نان را در آب مي‌زند و مي‌خورد، اما نماز شب او ملائکه را مبهوت مي‌کند. همان وقت که ميليون‌ها نفر بدحجاب و بي‌حجاب در دنيا راه مي‌روند، زناني هم هستند که با پروردگار عالم زيباترين ارتباطات را دارند.