حقيقت نـور

نور چيست؟

زيباترين تعريفي که براي نور گفته شده، اين است:

«النور ظاهر لنفسه و مظهر لغيره»

نور حقيقتي است که در ذات خود، روشن؛ و روشن‌گر ديگر چیزها است. يعني نور فراري‌دهندة تاريکي است.

اين نور در آيات قرآن کريم به صيغة مفرد است و به صورت تثنيه و جمع نيامده است؛ يعني در تمام قرآن کريم، «نورين» و «انوار» نيامده است. با سيري در آيات قرآن خواهيد فهميد، نور در چه مواردي به کار رفته است.

نور مفرد به این منظور به کار رفته که در مرحلة معنوي، يک حقيقت بيش‌تر نيست؛ ولي اين حقيقت با جلوه‌هاي متعدد يا مصاديق متعدد خودش را نشان مي‌دهد.

(اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ)

اهل ايمان در ولايت الله هستند. معني ولايت الله اين است که خدا با آن‌ها در ارتباط است. خدا در بخش معنوي زندگي آن‌ها کارگرداني و تصرف دارد.

پس به هر کيفيتي که در قرآن و روايات بيان شده باشد که ياري و کمک خدا چيست و توفيق پروردگار چگونه است، طبق آيات و روايات، زمينة اين امور را خود مؤمن‌ فراهم مي‌کند. يعني يک مسأله اجباري نيست که خدا نگاهي به مردم روزگار بيندازد، و تعدادي را ياري دهد و از تاريكي به نور كوچ دهد و تعداد دیگري را در ظلمات رها کند؛ يا اگر نوري دارند، نورشان را بگيرد و به ظلمات سرازير كند. اين گونه نيست.