در رابطه با طاغوت و ايمان به توحيد در صفحات گذشته در توضيح آيات متعددى مباحث مفصّلى ارائه شد، اين كه كفر در آيه برايمان مقدم شده براى اين است كه تحقق ايمان واقعى با كفر ورزيدن به طاغوت و اجتناب از معبودهاى باطل و بت هاى جاندار و بى جان و پيروى نكردن از فرهنگ هاى ضد خدا ميسر است چنان كه اين حقيقت را كلمه طيبه لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ* بيان كرده است، نفى هر معبود باطل و چنگ زدن به توحيد، در حقيقت ايمان حقيقى به خدا از تركيب دو مسئله حذف همه معبودهاى ساختگى و انتخاب معبود حقيقى تحقق مى يابد.
كسى كه اعتقاداً و عملًا به طاغوت در همه شكل هايش كفر ورزد، و از آن به هر قيمت ممكن اجتناب نمايد، و ابداً فرهنگش را نپذيرد، و به يقين معتقد به خدا شود، و در اعتقاد و عمل اهل خدا گردد به مطمئن ترين دستگيره نجات چنگ زده، دستگيره اى كه هيچ گسستنى در آن نيست، چون ايمان در مرحله اى به زبان تعلق دارد و آن اقرار است نام سَمِيعٌ مناسب آن است، و در مرحله اى به قلب تعلق دارد نام عَلِيمٌ با آن تناسب دارد، يعنى خدا شنواى اقرار شما به توحيد و داناى به يقين قلبى شما به خدا است.
منبع : پایگاه عرفان