اهل قلم دربارة حضرت ابي‌عبدالله الحسين (ع) چنين نوشته‌اند: در شب بيست و هفتم رجب، حضرت ابي‌عبدالله الحسين (ع) کنار قبر پيغمبر خوابشان برد. پيغمبر اکرم (ص) را ديدند. پيغمبر اكرم(ص) به ايشان فرمود:
«اخرج الي العراق»؛ در مدينه ساکن نباش! سکون يعني ضد حرکت. حالا اگر پروردگار عالم به هر چه باغ و گلستان دستور دهد، حرکت نکن، باعث نابودي و مرگ همۀ موجودات می‌شود؛ چون زمين منبع رزق روزي‌خواران است. بايد در تمام نباتات حرکت باشد تا رزق و روزي موجودات را تأمين کنند؛ اگر حرکت نباشد، همه خشک مي‌شوند:
(فَجَعَلَهُ غُثاءً أَحْوى)
ديگر يک گياه سبز پيدا نمي‌شود. حالا در اين حرکت‌ها، مشکلات نهفته است. گندم در حرکت خود بايد ريشۀ خود را در زمين فرو کند و خاک را کنار بزند و از كنار آن سنگ و ريگ برود تا ريشه را ثابت کند.
شاخه هم بايد خاک و گل‌ها را کنار بزند تا بيرون بيايد. بعد از آن بايد بسيار حرکت کند که آن يک دانه به فرمودۀ قرآن مجيد در بعضي از زراعت‌ها تبديل به هفتصد خوشۀ گندم شود.[5]
اگر گندم، به صورت یک دانه‌اي بيرون بيايد، همۀ امور بشر مختل مي‌شود. اگر یک دانه گندم فقط یک دانه بدهد، اصلاً اوضاع هستي متوقف مي‌شود؛ مانند آب وقتي راکد است. طعم و رنگش عوض مي‌شود. و توليد آلودگي مي‌كند. سکون، عامل فساد است. اما در حرکت، آدم تمام عوامل فساد را دفع مي‌کند، يعني از فساد به حرکت ضرر نمي‌رسد. اما فساد، به سکون ضربه مي‌زند.
منبع : پایگاه عرفان