زمان و مكان نيز در جزاى اعمال، مؤثر است. در روايات آمده است كه مثلاً يك ركعت نماز در مسجد الحرام، با صد هزار ركعت نماز برابر است ؛[8] يعنى شما ده ركعت نماز در مسجد الحرام مى خوانيد، اما يك ميليون نماز براى شما ثبت مى شود، حتى اگر اين نماز، مستحب هم باشد، اين مطلب صادق است.
خزانه خداوند محدوديت ندارد، خزانه اى نيست كه حجم و طول و عرض
داشته باشد. اگر شما تا پايان روزگار هم كه زنده باشيد و اين نمازها را بخوانيد، به همين شكل، پاداش آن را به شما برمى گردانند. در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله هر يك ركعت نماز، پاداش ده هزار ركعت را دارد. وقتى انسان به زيارت سيدالشهدا عليه السلام مى رود، حتى اگر با هواپيما و ماشين برود، از درِ خانه تا حرم أبى عبداللّه ، در برابر هر قدم، ثواب يك حج و عمره قبول شده به او مى دهند.[9] خزانه و كَرم بى نهايت است. اين ها در برابر كارهاى مستحب است.
در امور واجب نيز اين چنين است؛ مثلاً درباره روزه مى فرمايد: «الصوم لى» روزه مال من است. تو اين اندازه ظرفيت ندارى كه روزه مال تو باشد. روزه مال من است و هيچ كس در اين عالم، نمى تواند پاداش روزه را حساب كند.
«و أنا أجزى»[10]
پاداش روزه، در روز قيامت، بر عهده من است كه در آن روز، به تو عطا مى كنم.
ثواب ختم قرآن
امام صادق عليه السلام در روايتى قطعى ـ كه بيشتر زُوّار به آن عمل مى كنند ـ مى فرمايد : «هر كس در مكه، يك ختم قرآن كند، از دنيا نمى رود مگر اين كه پيامبر را ببيند و جاى او را در بهشت به او نشان دهد».[11] اين ثواب يك عمل مستحب است، اما واجبات كه جاى خود دارند.
منبع : پایگاه عرفان