اين آيه، در زمان ما معنا شده است. دو نسل قبل ما، در همين شهر تهران، به خدا قسم، يك ساعت مانده به نماز صبح، صداى گريه از شوق خدا يا ترس از عذاب، تا توى كوچه مى آمد. شب ماه رمضان، نزديك سحر، مردم روى پشت بام مى رفتند و آن دو مناجات «اغثني يا غياث المستغيثين» و «استغفر اللّه العظيم» را مى خواندند و گريه مى كردند. در بازار تهران، ساعت هفت صبح كه مى خواستند در مغازه را باز كنند، دو يا سه دقيقه دعا مى خواندند و بعد در را باز مى كردند. وقتى مى خواستند بنشينند، ميز و صندلى نبود، بلكه قاليچه اى كف مغازه پهن بود و قبل از معامله، رحل قرآن را باز مى كردند و نيم جزء قرآن را با قرائت مى خواندند. اگر در خريد و فروش شك مى كردند و با مسأله جديدى روبه رو مى شدند، به مدرسه علميه درون بازار، نزد فقيه مى رفتند و مسأله فقهى آن را از او مى پرسيدند.
منبع : پایگاه عرفان