دين داران ظرفيت هاى مختلفى دارند. روايتى از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره سلمان و ابوذر رسيده است كه شخصيت نورى و معنوى ابوذر، تا ملكوت عالم كشيده شده است. دلايل بسيارى هم بر اين مسأله هست. يكى از آن ها اين كه جبرئيل مى گفت: خداوند عالم به چهار نفر از مردم زمان تو، بيشتر علاقه دارد: على بن ابى طالب عليه السلام، سلمان، ابوذر و مقداد.
پيامبر صلى الله عليه و آله به ابوذر فرمود: پس از نمازهايت چه دعايى مى خوانى؟ چون جبرئيل به من خبر داده است كه تو دعايى مى خوانى كه فرشتگان آن را از تو آموخته
و مى خوانند. چون عرض كرد اين دعا را :
«اللّهُمَّ إِنّي أَسئَلُكَ الأَمْنَ و الايمانَ بك وَالتَّصْديقَ بِنَبيِّكَ والعافَيَةَ مِنْ جَمِيع البَلاءِ وَ الشُّكْرَ عَلَى العافِيَةِ وَالغِنى عَنْ شِرارِ النّاس»
خدايا ايمان به خودت و تصديق پيغمبرت و عافيت از همه بلايا و شكر بر عافيت و بى نيازى مردمان بد را از تو مسئلت مى كنم.
يعقوب به يوسف نگفت كه اين ده پسر من، بى دين هستند، بلكه فرمود : پسرم! آن چه به تو ارائه شده است، به برادران خود نگو ، چون اين ظرفيت را ندارند ، چون ايشان به پدر گفته بودند :
« نَحْنُ عُصْبَةٌ »
ما يك گروه قوى هستيم. آنان برادر كوچك را مى بينند كه زورى ندارد؛ از اين رو مى گفتند: يوسف و برادر او، دل پدر را بيش تر به خود متمايل كرده اند، ممكن است
پدر از ما دل سرد شود؛ پس بايد اين عامل دل سردى را از او دور كنيم.
منبع : پایگاه عرفان