اى كاش ما شصت و سه سال، كنار اميرالمؤمنين عليه السلام مى نشستيم. او يك بار در شصت و سه سال عمرش، دنبال شكم و شهوت و صندلى و لباس نبود، حتى يكبار در ذهن و زبانش دنبال بهشت هم نبود.
اى كاش در كنار او بوديم. صداى على عليه السلام در كل عمرش اين بود:
«الهى ما عبدتك خوفاً من عقابك و لا طمعاً فى ثوابك»
من نه آرزوى بهشت دارم و نه ترس از جهنم، همه عشقم اين است كه غلام حلقه به گوش عبادت تو باشم، مرا بهشت ببرى، من دنبال آنجا نيستم، جهنم هم ببرى، مى گويم محبوبم خواسته من:
«صبرت على عذابك»
چه خبر است.
اگر امشب جبرئيل از طرف خدا به ما بگويد، همه شما يك صف بشويد، ما يك دانه چراغ يك فتيله اى قديمى روشن مى كنيم، هر كدامتان يك دقيقه انگشتتان را روى شعله اين چراغ بگذاريد، چون خدا از شما خواسته است، ما اعلان مى كنيم «صبرت على عذابك» من كه به جبرئيل راستش را مى گويم، مى گويم از خدا بخواهيد اين كار را از من نخواهد.
صدايى خالص تر از اين هم در عالم شنيديد؟ «فهبنى يا الهى» نمى گويد: يا الله،
يا رب، مى گويد : يا الهى، معبودم، محبوبم،
«فهبنى يا الهى و سيدى صبرت على عذابك»
مرا جهنم ببرى من صبر مى كنم، اما به من بگو:
«فكيف اصبر على فراقك»
منِ به وصال رسيده، حالا دوباره فراق؟ چطورى؟ اين اوج انسانيت است.
چه انگشتانى اين صدا را از تار وجود على عليه السلام در آورده است، انگشتان قرآن و پيغمبر صلى الله عليه و آله است.
دوستان ما چه كسانى هستند؟
الگوبردار از چه كسانى هستيم؟ سرمشق مان چه كسانى هستند؟ با چه فرهنگ هايى در ارتباطيم؟ به چه مجوزى تار وجودمان را دست نادان و داناى معاند بدهيم كه هر صدايى از شكم و شهوت در بياورد كه بى قيد و شرط شكم بگويد : پرم كن، شهوت هم دائم داد بزند، به هر شكلى جواب كامجوئيم را بده و آرامم كن.
منبع : پایگاه عرفان