« وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى ءَامَنُواْ وَاتَّقَوْاْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَـتٍ مِّنَ السَّمَآءِ وَالأَْرْضِ »
منتظر توبه، توبه واقعى و جدى شما هستند، شما مى دانيد با چه خدايى روبرو هستيد؟ خدايى كه منتظر توبه فرعون بود، به موسى و به برادرش گفت:
« اذْهَبَآ إِلَى فِرْعَوْنَ »
به آنان نگفت برويد سر فرعون را قطع كنيد يا خانه فرعون را بر سر او خراب كنيد، به موسى نگفت برو با خشونت در مقابل فرعون فرياد بزن، بلكه به موسى و هارون فرمود:
« اذْهَبَآ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى * فَقُولاَ لَهُ قَوْلاً لَّيِّنًا »
با نرمى و مدارا و با محبت با اين دشمن من حرف بزنيد
« لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَى »
به اميد اينكه بيدار بشود و حالت خشيت از مرا پيدا بكند. اگر فرعون توبه مى كرد، خداوند از همه گذشته او گذشت مى نمود ولى توبه نكرد.
حضرت ابى عبداللّه عليه السلام هفتاد و يك داغ ديده بود، گرسنه و تشنه بود، نفس كه مى كشيد از اطراف بدنش خون مى آمد. پسر فاطمه ديد طاقت ندارد كه روى اسب بنشيند. نوك تيز نيزه را كنار اسب در زمين فرو كرد، جاى نيزه را محكم كرد، به نيزه تكيه داد. مردم هم ساكت شدند. به مردم رو كرد: اى يزيديان! اى ياران بنى اميه! هفتاد و يك نفر از ياران مرا كشتيد كه هر كدامشان در گذشته و آينده جهان نمونه نداشتند.
قمر بنى هاشم يگانه بود، على اكبر يگانه بود، حبيب بن مظاهر يگانه بود، همه هفتاد و يك نفر را قطعه قطعه كرديد، من به شما اعلام مى كنم قبل از اينكه خون مرا بريزيد اگر توبه كنيد، خداوند توبه شما را مى پذيرد. اگر گلوى مرا باز كنيد، درب توبه بسته مى شود، من منتظرم همه برگرديد ولى برنگشتند.
با يك چنين خدايى روبه رو هستيد، با يك كلمه با يك اقرار با يك تعهد، كه خدايا من آمدم از حالات غيرانسانى برگردم، و حيثيت انسانى خود را برگردانم. يك چنين قرارى با خدا ببنديد، به خودش قسم، تمام گذشته ما را مى بخشد،
« إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ »
حضرت رضا عليه السلام نشسته بودند يك نفر به ايشان گفت: يابن رسول الله، فرعون كه توبه كرد، خدا چرا قبول نكرد. حضرت فرمود: در امواج دريا كه كار از كار گذشته بود مرگ را ديد توبه كرد، اين توبه كه فايده اى ندارد، يك علت ديگرش هم اين است كه وقت فرو رفتن در آب به موسى ناله كرد، اى موسى مرا نجات بده، ولى من به موسى گفتم فرعون را كه تو خلق نكرده بودى، اگر به خودم ناله زده بود، قبولش مى كردم.
منبع : پایگاه عرفان