قرآن شریف از رستگارى به «فلاح» تعبیر مى نماید. واژه فلاح یا رستگارى به معناى رستن از گرفتاریها، رنجها و موانع و رسیدن به هدف و مطلوب است. انسان در راه رسیدن به هدف و مقصود خود، پیوسته با موانع و گرفتاریها روبرو و درگیر بوده و با تلاش و مجاهده مى تواند گرفتاریها یا موانع را کنار زده و به هدف خود نایل شود. وقتى به هدف رسید مى گویند رَست یا رها شد یا در اصطلاح رستگار شد.
عوامل رستگاری:
1 – خود سازی:
قرآن مجید می فرماید: قد افلح من زکّیها یقینا هر کس تزکیه نفس نمود و پاک شد، به رستگارى رسیده است:
2- ایمان:
قد افلح المؤمنون به تحقیق این مؤمنانند که رستگار مى شوند. پس تزکیه نفس راه منحصر به فرد رسیدن انسان به فلاح و رستگارى است.
3- یاد خدا:
در بعضى آیات رستگارى بعنوان نتیجه عبادات و غایت کارهاى شایسته انسان مطرح شده است: و اذکروا الله کثیرا لعلّکم تُفلحون خدا را زیاد یاد کنید تا به رستگاری برسید.
4- تقوا:
تقوا در قرآن بعنوان عامل سعادت و رستگارى انسان معرفى شده و رعایت آن مورد تأکید فراوان قرار گرفته است. براى مثال خداوند در ابتداى قرآن کریم مى فرماید: ذلک الکتابُ لاریب فیه هدىً للمتّقین این کتاب بدون تردید راهنماى پرهیزگاران است سپس در ادامه، صفات برجسته متقین مثل ایمان، نماز، انفاق و یقین را یکى پس از دیگرى آورده و در آخر هم خبر مى دهد که فقط پرهیزگاران رستگار هستند و اولئک هُم المفلحون.
5- امر به معروف و نهی از منکر:
کسانی که امر به معروف و نهی از منکر می کنند رستگارند.
6- توبه:
قرآن مجید می فرماید:توبه کنید تا به رستگاری برسید.
7- نیکو کاری:
قرآن کریم می فرماید:خدا را عبادت کنید و کار خوب انجام دهید تا رستگار شوید.