چهار قسم براى بيان ارزش بالقوه كه بعدا مى تواند فعليت پيدا كند.
در آيه ديگر:
« وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِى ءَادَمَ »
يعنى قطعى، محققاً، بى ترديد. صحبت اين نيست كه فقط حضرت آدم اول گرامى بوده و ارزش داشته و مسجود ملائكه بوده، كل ما انسان ها در ذات آدم موجود بوديم و به تدريج ظهور كرديم. آيه شريفه همه را مى گويد، فاعل « كَرَّمْنَا » در خود آيه شريفه هست. چه كسى انسان را تركيبى از ارزشها آفريد؟ چه جواب دندان شكنى به جاهلانى مى دهد كه مى گويند: انسان حيوان تكامل يافته است.
انسان مانند ساير زمينى ها يك موجود زمينى است! انسان با مرگش خاتمه پيدا مى كند و اين چراغ اينقدر ناتوان است كه بعد از پنجاه شصت سال خاموش مى شود! ولى قرآن مجيد مى گويد: نه، اينطور نيست، شما جاهلانه در حق انسان قضاوت كرديد، بگذاريد من كه انسان را آفريدم درباره اش حرف بزنم: او مجموعه اى از ارزشهاست كه تركيب اين ارزشها كار خود من بود!
« وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِى ءَادَمَ وَحَمَلْنَـهُمْ فِى الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ »
گفتم: تو مثل ساير موجودات نبايد جايت كوچك باشد، مورچه بايد جايش كوچك باشد، موريانه بايد محدود باشد، زنبور عسل يك كندو براى او كافى است، ولى در اين زمين، تمام درياها و صحراها، راه زندگى براى تو است، يعنى سفره تو از تمام سفره ها گسترده تر است،
« خَلَقَ لَكُم مَّا فِى الْأَرْضِ جَمِيعًا »
همه فداى تو! چون تو والاترين گوهر و والاترين مقام هستى! تو صدر نشين تمام موجودات من هستى!
اين اصرارى كه خدا براى نشان دادن ارزش انسان دارد، براى چيست؟ براى اين است كه ما مواظب باشيم كه اين ارزش را از دست ندهيم! اين ارزش بالقوه را به عنوان سرمايه خدا و ابدى حساب كنيم.
منبع : پایگاه عرفان