و با ديدن نعمت، اين يك پر ريحان چه خرج سنگينى برداشته تا در اين عالم خلقت به من رسيده است! اينكه مى گويد: اسراف نكنيد، افراط نكنيد، تبذير نداشته باشيد، براى اينكه اين نعمت ارزان نيست! گران تمام شده است. ممكن است شما يك كيلو سبزى خوردن را پانصد تومان بخريد، اما يك پر ريحان قيمتى كه در عالم برداشته تا ساخته شده، اگر پولش كنيد ممكن است ميلياردها تومان باشد! چقدر آفتاب خرج آن شده، چقدر آب خرج آن شده، چقدر عمر خرج آن شده، چقدر نظارت ملائكه خرج آن شده، چقدر گردش زمين به دور خورشيد و به دور خودش خرج شده، اينها را اگر تبديل به پول كنند، هر پر ريحان مى شود ميلياردها تومان! با توجه به صاحب نعمت و با توجه به ارزش نعمت و با توجه به هدف نعمت كه من اين نعمت را بايد كجا خرج كنم. اگر به طرف نعمت حركت كنم، حركت نور به سوى نور شده! چون خود اين توجه به صاحب نعمت نور است، توجه به خود نعمت نور است، توجه به هدف نعمت نور است؛ چون عقل نور است كه در روايات ما آمده است:
«أَوَّلِ مَا خَلَقَ اللَّهُ الْعَقْل»[6]
«أَوَّلِ مَا خَلَقَ اللَّهُ النُّور»[7]
«أَوَّلِ مَا خَلَقَ اللَّهُ الْقَلَم»[8]
خود اين فكر كردن و توجه كردن و انديشه كردن نسبت به حضرت حق و نسبت به ارزش نعمت و نسبت به هدف نعمت نور است! پس نور به سوى نور حركت مى كند، طبق گفته پروردگار در قرآن مى شود:
« نُّورٌ عَلَى نُورٍ »
كه همين قطعه هم در آيه نور است. به دنبال آن مى فرمايد:
« يَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَآءُ »[9]
«لنوره»، ضمير «ها» به اللّه برمى گردد كه در آيه شريفه است:
« اللَّهُ نُورُ السَّمَـوَ تِ »
اين انسان نور دار كه با نعمت هاى نور دار، پنجاه يا شصت سال در ارتباط است، مى شود:
« نُّورٌ عَلَى نُورٍ »
بعد پروردگار مى فرمايد:
« يَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَآءُ »
خود من به طرف خودم هدايتش مى كنم! كاملا در دست رحمت و عنايت من مى افتد.
منبع : پایگاه عرفان