در حالات يكى از اساتيد آيت اللّه العظمى بروجردى نقل مى كنند كه: بيشتر عمرش را ساده زيست، ساده پوشيد و ساده هم خوراك تهيه كرد! خودش هم دنبال تهيه خوراك مى رفت، قسمت عمده اى از ايام سال را نان با سبزى مى خورد! بيشتر از اين هم گيرش نمى آمد، هوسش را كنترل كرده بود كه براى بيشتر از آن گردن پيش كسى كج نكند، ذلت برايش نياورد، آقايى اش را معامله نكند، آزاديش را نفروشد، به همان كه داشت قناعت مى كرد! سبزى كه مى خريد با دقت اين سبزى را پاك مى كرد، سعى مى كرد كه فقط ساقه غير قابل خوردن سبزى را كنار بگذارد، آن را هم دور نمى ريخت، ساقه غير قابل خوردن را نگه مى داشت، خورد مى كرد، جلوى مرغى، خروسى، كلاغى، كبوترى مى ريخت.
يك بار مرحوم حاج آقا رحيم ارباب آن حكيم الهى، فرمودند: من به استاد گفتم، استاد! شما چرا در پاك كردن سبزى خوردن اينقدر دقت مى كنيد؟ تمام برگهاى ترخون و ريحان و تربچه را با دقت جدا مى كنيد؟! گفت: مى دانى براى چه؟ گفتم: نه! گفت: براى اينكه دانه دانه اين برگها از آنجايى كه راه افتاده اند، هزاران فرسخ بوده تا خودشان را به من انسان رساندند كه وارد سرزمين وجود من شوند و با شفاعت من تبديل به نماز و روزه و دعا و مناجات شوند، من اگر يك دانه اش را دور بريزم، ممكن است قيامت از من شكايت بكند، بگويد: خدايا! ما مى رفتيم كه سر از نماز و مناجات و عبادت در آوريم، اين آقا من را محروم كرد! يعنى يك برگ ريحان هم معنى دارد!
معنى آن « اهْدِنَا الصِّرَ طَ الْمُسْتَقِيمَ » است! « إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ » است!
معنى آن مناجات و گريه است! آنچه كه مستند به پروردگار عزيز عالم است نور است! حتى يك برگ ريحان، يك برگ ترخون، يك برگ تربچه، يك دانه گندم، يك دانه عدس، نور خورشيد، هواى كره زمين، يك قطره آب! اينها را با چشم قرآن نگاه كنيم همگى نور هستند.
كل موجودات بر اساس آيه:
« اللَّهُ نُورُ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضِ »
نور هستند.
انسان اگر با ديدن منعم، با ديدن سازنده نعمت كه خود اين مشاهده، مشاهده نورى است، يعنى در برخورد با هر نعمتى غفلت نداشته باشم. خود اين خيلى اثر دارد؛ چون اگر آدم كنار هر نعمتى خدا را ببيند، مى شود:
ابر و باد و مه و خورشيد و فلك در كارند
تا تو نانى به كف آرى و به غفلت نخورى[5]
منبع : پایگاه عرفان