امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
به يكى از انبياى بنى اسرائيل وحى شد: اگر لقاى مرا در فرداى قيامت در حظيره قدس دوست دارى، در دنيا تنها، غريب، غصه دار و وحشت زده از مردم باش، همانند پرنده اى تنها كه در سرزمين بى آب و علف پر مى زند و از سر درختان مى خورد و از آب چشمه ها مى آشامد و چون شب مى رسد به لانه تنهايى مى رود و از بودن با طيور مى پرهيزد، با پروردگارش انس مى گيرد و از طيور وحشت مى كند.
اين تنهايى و غربت و حزن و غصه و وحشت كه در روايت دستور داده شده در برابر بدكاران جامعه است، يعنى آنان كه يك پيامبر صلى الله عليه و آله يا يك انسان صالح از هدايت آنان مأيوس است و بودن با آن ها، جز ضرر و خسارت، سودى براى انسان ندارد.
منبع : پایگاه عرفان