وقتى اميرالمؤمنين عليه السلام بيست سال قبل از به دار كشيده شدن ميثم، درخت نخيله كوفه را نشانش داد و فرمود: ميثم! اين درخت پربار را مى بينيد كه چقدر خرما دارد، يك روز بار و ميوه اين درخت تو مى شوى، گفت: على جان! چطور من ميوه اين درخت مى شوم؟ تصور كرد اينجا دفنش مى كنند. فرمود: يك روزى تو را مى گيرند و به تو پيشنهاد مى كنند از حق و حقيقت و فضيلت و نبوت و امامت و قرآن كه همه در على عليه السلام جمع است، جدا بشوى، وتو جدا نمى شوى و به اين درخت به دار آويخته مى شوى و دست و پايت را قطع مى كنند، گفت: مولا! فدا شدن در راه تو ارزشش را دارد.[6]
اگر عقل، غذا به او داده شود و قلب انسان نورانى گردد، محبوب خدا مى شود. شما بهترين هديه را براى چه كسى برده ايد، براى آن كسى كه يك روزى از همه بيشتر دوستش داشتيد. عقل، هديه خدا به انسان است كه بهترين مخلوق اوست.
اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد: اين عقل عقل مطبوع است، عقل گرسنه است و بايد تبديل به عقل مسموع شود.[7]
«وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَى الْعِلْمِ النَّافِعِ»[8]
گوشتان را در محضر خدا، وقف علمِ بامنفعت كنيد و علمى كه از همه جهت منفعت دارد و منشأش خدا و پيغمبر و امام و فقهاى شيعه باشد، اين گوش وقتى كه كسب معرفت كند، به عقل داده و عقل نور را پخش مى كند. وقتى عقل خدا را شناخت، دل حركت مى كند و دنبال خدا مى گردد.
راه وصال به خدا، ترك گناهان و اداى واجبات الهى است و عبادت را به عشق وصال انجام مى دهد؛ به خاطر همين عشق به وصال است كه امام حسين عليه السلام، شب عاشورا را از دشمن براى عبادت و تلاوت قرآن مهلت مى گيرد.[9]
حالا شب عاشورا چه خصوصيتى دارد، ما زياد نمى دانيم، امّا قرآن مجيد به اين ده شب؛ اول محرم تا شب عاشورا؛ قسم خورده است:
منبع : پایگاه عرفان