يكى از تابلوهاى ارزنده قرآن مجيد در باره عظمت انسان، غير از آيه علم و هدايت و امانت كه قبلاً مطرح شده، آيه كرامت است:
« وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِى ءَادَمَ وَحَمَلْنَـهُمْ فِى الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْنَـهُم مِّنَ الطَّيِّبَـتِ »
من انسان را گرامى داشتم و به او كرامت دادم.
چگونه انسان را گرامى داشت؟ امام عليه السلام در خطبه شب عاشورا فرمودند:
«اللَّهُمَّ إِنِّي أَحْمَدُكَ عَلَى أَنْ أَكْرَمْتَنَا بِالنُّبُوَّةِ»
با اين قوانين و مقرراتى كه براى ما فرستادى و ما به آنها عمل كرديم، كرامت در ما ظهور پيدا كرد. كرامت به اين است كه بنده واقعى خدا باشد و مولايى به جز وجود مقدس او را انتخاب نكند، معشوقى و محبوبى به جز حضرت حق، براى خود انتخاب نكند. ما بنى آدم را گرامى داشتيم و دريا و خشكى و هر چه در اين عالم، پاك بود، مخصوص او قرار داديم.
« لَقَدْ خَلَقْنَا الاْءِنسَـنَ فِى أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ »
من وقتى انسان را آفريدم به خودم تبريك گفتم.
« فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَــلِقِينَ »
اينقدر اين موجود گسترده و با عظمت است.
بيداران راه الهى مى گويند: خدا، معراج تو است كه بايد با كنترل زبان و عدالت در گفتار و دفاع از حق به آن رسيد.
منبع : پایگاه عرفان