آنان كه به وادى با عظمت معرفت قدم گذاشته و از نور بصيرت بهره مند شده اند و در نتيجه به الوهيت حضرت حق و به بندگى و مملوكيت خويش، با تمام وجود به اقرار و اعتراف برخاسته اند، بر خود لازم و حتم مى بينند كه از پى اوامر انبيا و امامان عليهم السلام به عبادت قيام كرده و از حضرت حق اطاعت نمايند و به پيشگاه او سجده به معناى حقيقى برند، يعنى كمال انقياد و خضوع و تذلل را نسبت به عظمت و فرامين او رعايت كنند، قرآن مجيد ياد آنان را گرامى داشته و از وجود مبارك آنان به عنوان بندگان با كرامت حق ياد مى كند و آنان را عباد شايسته و سارع در خيرات مى داند:
[لَيْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ وَ هُمْ يَسْجُدُونَ* يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ أُولئِكَ مِنَ الصَّالِحِينَ ] .
[همه اهل كتاب ] يكسان نيستند، از اهل كتاب گروهى درستكار [و رعايت كننده حقّ خدا و مردم ] هستند، آيات خدا را در ساعاتى از شب مى خوانند و [به پيشگاه حق از روى تواضع و فروتنى ] سجده مى كنند.* [در سايه قرآن و نبوّت پيامبر] به خدا و روز قيامت ايمان مى آورند و به كار شايسته و پسنديده فرمان مى دهند و از كار ناپسند و زشت بازمى دارند و در كارهاى خير مى شتابند و اينان از شايستگانند.
از اين دو آيه استفاده مى شود كه گروهى از اهل كتاب مانند دوستان و هم كيشان خود پافشارى بر باطل نكرده، بلكه تسليم پيامبر صلى الله عليه و آله و قرآن شدند و به راه راست و صراط الهى آمدند.
در قرآن مجيد درباره بندگان واقعى خود مى فرمايد:
[سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ] .
نشانه آنان در چهره شان از اثر سجود پيداست.
و نيز در قرآن مجيد درباره عباد مورد رضايت خود مى فرمايد:
[أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ ] .
[آيا چنين انسان كفران كننده اى بهتر است ] يا كسى كه در ساعات شب به سجده و قيام و عبادتى خالصانه مشغول است، از آخرت مى ترسد و به رحمت پروردگارش اميد دارد؟
و نيز در نشانه هاى عباد واقعى مى فرمايد:
[وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً] .
و آنان كه شب را براى پروردگارشان با سجده و قيام به صبح مى رسانند.
و باز در قرآن مجيد مى فرمايد:
[إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذا يُتْلى عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً] .
همانا كسانى كه پيش از [نزول ] آن معرفت و دانش يافته اند، زمانى كه بر آنان مى خوانند، سجده كنان به رو در مى افتند.
و در آيه اى ديگر مى فرمايد:
[إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا] .
هنگامى كه آيات [خداىِ ] رحمان بر آنان خوانده مى شد، سجده كنان و گريان به رو مى افتادند.
آرى، لذتى كه اينان از معرفت به حق و عظمت او و از معرفت به خود و كوچكى خويش مى يابند و از پى مستى اين لذت، كمال تواضع و خضوع و نهايت تذلل و سجده در پيشگاه او برند، براى غير اينان قابل وصف و درك نيست.
منبع : پایگاه عرفان