در ميان اصحاب حضرت موسى بن جعفر، عليه‌السلام، مرد دانشمند و آگاهی بود كه در ايام نوجوانى محضر مبارك حضرت صادق، عليه‌السلام، را نیز درك كرده بود و در 35 سالگى از دنيا رفت. امام صادق، عليه‌السلام، براى او احترام ويژه اى قائل بود، تا حدّى كه نوشته اند احترام حضرت به او در زمانى كه هنوز مو در صورتش نروئيده بود، سبب پرسش ديگران قرار گرفت؛ زیرا آن حضرت مانند ريش سفيدان شيعه به او احترام مى گذاشت.
ائمه ما براى شيعه احترام فراوانى قائل بودند. در روايتى از كتاب كم نظير كامل الزيارات، در باب ارزش دادن به شيعه، از حضرت صادق، عليه‌السلام، مى خوانیم:
«نفس المهموم لنا المغتم لظلمنا تسبيح».
كسى كه در مصائب ما اندوهناك باشد يا در رنج شيعه ما غصه دار شود، تسبيح كرده است.
ريش‌سفيدها می‌ديدند كه حضرت صادق، عليه‌السلام، و بعد از ایشان امام موسى بن جعفر، عليه‌السلام، به این جوان احترام ويژه اى مى گذارند. لذا گفتند: ما هم مؤمن و شيعه هستيم و امام ما را نیز قبول دارند. پس چگونه به ما اين همه احترام نمى گذارند؟
البته، كار امام كار خدايى است و جاى پرسش ندارد. با این حال، امام جواب دادند: اين احترام به سبب علم اوست، زیرا از همه شما داناتر است.[32] اين است كه در روايات آمده گناه غيبت عالم دو برابر دیگران است؛ مانند گناه زنان پيامبر كه دو برابر دیگران است.
به هر حال، اين بزرگوار روايتى دارد كه طلاى ناب است و از آن روایاتی است که درباره آن گفته‌اند:
«أن يُكتب هذا القول بالذهب».
سزاوار است این سخن با طلا نوشته شود.
منبع : پایگاه عرفان