حضرت مریم دختری 16 – 17 ساله بیش نبود، اما از فرط پاکدامنی قرآن مجید او را با وصف «احصنت فرجها» معرفی می‌کند. وصف دیگر آن حضرت در قرآن «صدیقه» است. یعنی ظاهر و باطن این دختر صدق محض بود و این خیلی مهم است که انسان در تمام حالاتش صادق بوده و ظاهر و باطنش اخلالی نداشته باشد.
وصف دیگری که خداوند حضرت را به آن معرفی می‌کند «قانت» است. یعنی حضرت بنده‌ای بود که تمام عبادات را در کمال اخلاص و شوق انجام می‌داد.
از این رو بود که ایشان در سنین جوانی کارش به جایی رسید که در آن محیط پر فساد گوشش برای شنیدن صدای فرشتگان الهی باز بود:
«إذ قالت الملائكة يا مريم إن الله يبشرك بكلمة منه اسمه المسيح عيسى ابن مريم وجيها في الدنيا والاخرة ومن المقربين».
ياد كنيد زمانى كه فرشتگان گفتند: اى مريم! يقيناً خدا تو را به كلمه اى از سوى خود كه نامش مسيح عيسى بن مريم است مژده مى دهد كه در دنيا و آخرت داراى مقبوليّت و آبرومندى و از مقربّان است.
این مقام کمی نیست که انسان صدای فرشتگان را بشنود. ای کاش، ما نیز بسیاری از صداها را نمی‌شنیدیم و در عوض صدای دعوت خدا و انبیا و امامان و صدای خوبان را می‌شنیدیم!
همچنانکه از آیه شریفه بر می‌آید حضرت عیسی، علیه السلام، یکی از مقربین است. حال سوال این است که آن حضرت چگونه مقرب شد؟ قدر مسلم این است که آن حضرت به واسطه قدرت جسمانی یا بدن نیکو از مقربین نشده است، بلکه به سبب به کارگیری عقل که او را در برابر حقایق ملکوتی و در برابر خدا و احکام الهی تسلیم کرده بود مقرب شده است. و این درسی است برای ما که با به کار گرفتن عقل و استفاده از این ارزش، استعداد بالقوه خود را تبدیل به ارزشی بالفعل کنیم. یعنی آن استعداد را تبدیل به حقیقت عینی نماییم. این کار نیز حرکتی عقلی و دینی لازم دارد که همه قادر به انجام آن هستند. البته، با صرف حوصله و ذوق و صبر و شوق.
منبع : پایگاه عرفان