در قرآن مجيد، منظور از حيات، مجموعة روابط انسان با آفرينش است. اگر اين مجموعه روابط، مطابق با حيات انبياء خدا باشد، انسان در دنيا مورد لطف و عنايت حق است و در آخرت هم اهل نجات مى شود، و اگر اين مجموعه روابط، مطابق با زندگى انبياء نباشد، او دنيايى پر از اضطراب و تضاد پيدا مى كند؛ چنان‌كه اكنون پيدا كرده است، و در آخرت هم گرفتار عذاب، درد و رنج مى شود، به حدى كه ما فوق آن تصوّر نمى شود.
اين كه به چه علت قرآن مجيد زندگى انبياء را اصيل ترين و ريشه دارترين زندگى ها مى داند، قرآن كريم پاسخ آن را در آيات زيادى در يك كلمه خلاصه مى كند، كلمه‌اي كه بعد از واژۀ الله، قرآن مجيد مقدس تر، مبارك تر، مؤثرتر و پرنتيجه تر از آن واژه از نظر مصداق خارجى و مفهوم عقلى در واژگان ندارد؛ يعني واژة عبد، و در جايي كه مى خواهد پيغمبر اكرم برترين مخلوق خداوند متعال را در عالى ترين چهره معرفى كند، او را با اين واژه مورد خطاب قرار مي‌دهد.[23]
منبع : پایگاه عرفان