من درسفرحج دوستی داشتم که یک ماه با هم همسفر بودیم. اهل کاروان به من می‌گفتند تو تحمل بالایی داری که با او مدارا می کنی، گفتم من اصلا درکنار او خوش هستم، گاهی فریاد می‌زد؛ اما من حال دیگری را در بداخلاقی او می دیدم، همیشه می‌گفت من با تو می‌خواهم به مسجد الحرام بیایم، باهم می‌رفتیم، آزارها شروع می شد. اعمال حج که تمام شده بود کمی نرم وآرام شده بود.
به من گفت من از تو سوالی دارم، بعد از اعمال حج ، یک ماه که با من بودی من را چگونه دیدی؟ اوواقعا اهل عمل وگریه و عبادت بود .به اوگفتم: خانم تو صد درصد اهل بهشت است، گفت: سوال من را فهمیدی؟ گفتم: بله گفت: می‌گویم نظرتو درباره شخص من چیست؟ جواب دادم که خانم تو قطعا اهل بهشت است، چون زن تو با این اخلاق تو، جهنم خود را در دنیا رفته است، خدا دو بار بنده خود را عذاب نمی‌کند.
سؤال ما این است، چرا پیامبرمی فرماید: پرونده افراد اهل ایمان را که در دنیا اهل بلا وسختی‌ها بودند باز نمی‌کنند و برای سنجش اعمال عمر آنان هم ترازو نمی‌گذارندودریا وار پاداش برای ایشان واریز می‌شود. بعد پیامبر برای امام حسن علیه السلام آیه دهم سوره زمر را خواند که به او اطمینان بدهد کلام او طبق آیه صددرصد حقیقت است.
که فرمود: «إِنَّما يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسابٍ»، قیامت پاداش آنان را بدون محاسبه عمر واعمال وگناهان می‌دهند. ارزش دارد سختی‌ها و رنجهای دیگران را با گناه و ناسزا برطرف نکند، کمبودها وگرانی‌های تحمیلی و بی‌انصافی‌ها را به خاطر پاداش های کرامت تحمل کند.
منبع : پایگاه عرفان