انسانى كه به رشد و كمال خود و ادب و تربيت و خير دنيا و آخرتش علاقه دارد و نمى خواهد زيان و خسارت و فتنه و فساد، عرصه گاه زندگى اش را جولانگاه قرار دهد و بر ارزش هاى الهى و استعدادهاى انسانى او ضربه مهلك وارد كند، لازم است دوستان حقيقى و رفيقان واقعى را از دشمنان دوست نما بشناسد.
براى به دست آوردن اين معرفت و شناخت راهى جز فهم قرآن و روايات اصيل وجود ندارد و براى فهم قرآن و روايات دو راه وجود دارد: يكى ساليانى چند در خدمت دانشمندان و علما براى فراگيرى علوم اسلامى زانو زدن و ديگر شركت در جلسات مذهبى پر بارى كه دانشمندانى بصير و عالمانى متعهد در آن براى مردم معارف الهى را بيان مى كنند و مكتب اصيل اهل بيت عليهم السلام را تبليغ مى كند.
انسان، هنگامى كه به فهم قرآن و روايات رسيد، از طريق قرآن مجيد به دوستان حقيقى اش كه خدا و پيامبران و امامان عليهم السلام و پاكان و اولياى الهى اند معرفت پيدا مى كند و به حقيقت آگاه مى شود كه غير اينان دشمنان دوست نما هستند.
بى ترديد معرفت، عامل محبت است زيرا انسان هنگامى كه به زيبايى ها معرفت پيدا مى كند، از درون معرفت، آتش عشق و محبت شعله مى كشد و محبت سبب شكل گيرى محب از محبوب مى گردد.
عاشق، به اين معنا آگاه است كه معشوق در صورتى از عاشق راضى و خوشنود مى شود كه ارزش هاى وجودى اش را در عاشق مشاهده كند.
چرا خداى مهربان در قرآن مى فرمايد:
[... إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ ] .
... يقيناً خدا نيكوكاران را دوست دارد.
زيرا حضرت حق نسبت به همه موجودات و به ويژه انسان، اهل احسان و نيكى است و چون احسان و نيكى به ديگران را در بنده اش مشاهده نمايد، به او عشق مى ورزد.
و يا چرا در قرآن مى فرمايد:
[... إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ ] *.
... خدا عدالت پيشگان را دوست دارد.
زيرا حضرت حق نسبت به همه مخلوقات عادل است و چون عدالت را در اخلاق و عمل كسى ببيند و ملاحظه كند كه بنده اش نسبت به ديگران عدالت مى ورزد، او را مورد محبت خود قرار مى دهد.
يا در قرآن مى فرمايد:
[... إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ ] *.
... زيرا خدا پرهيزكاران را دوست دارد.
در هر صورت، انسان پس از معرفت به حضرت حق و پيامبران و امامان عليهم السلام عاشق آنان مى شود و از طريق عشق به آنان از ارزش هاى آنان رنگ مى گيرد و پس از رنگ گرفتن از آنان محبوبشان مى گردد.
برابر با همين اصل هنگامى كه انسان پاكان و مؤمنان واقعى را بشناسد، به خاطر زيبايى هاى معنوى در آنان، دوستدار آنان مى گردد و با رفاقت و همنشينى با آن چهره هاى ملكوتى، وجود دوم آنان مى گردد و به خير دنيا و آخرت مى رسد.
منبع : پایگاه عرفان