پند فردوسی در باب حقیقت رستگاری

فردوسی می‌گوید:

درختی که تلخ است وی را سرشت

گرش برنشانی به باغ بهشت

ور از جوی خلدش به هنگام آب

به بیخ انگبین ریزی وشهد ناب

سرانجام گوهر ز کار آورد

همان میوه تلخ بار آورد 

انسان اگرخود را با لجن‌ زار امور مادی وغیر الهی آلوده کنی، این آلودگی در وجود او قوی و ماندگار می شود. اگردرخت وجود او را در باغ بهشت بکارند وبا آب حیات هم آبیاری کنند، سرانجام میوه تلخ به بار می دهد.

یعنی اگر انسان تمام اعمال و رفتار واخلاق را با فرهنگ شیطانی و هوای نفس هماهنگ کرد، جز خبائث و گمراهی به وجود نمی آید. دراندیشه وجود مادی، خیانتی بزرگی به روح و روان می‌شود، روحی که پروردگار در قرآن فرموده است:« نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي فَقَعُوا لَهُ ساجِدينَ »از آن نفخه غفلت کند و بگوید که انسان همان بدن است.