ماه رمضان، ماهی ملکوتی است و تنها ماهی است که خداوند در قرآن مجید از آن نام برده است: «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ»
امام صادق (ع) می‌فرماید: «فقط نزول قرآن در ماه رمضان نبوده است، بلکه خداوند تمام کتاب‌های آسمانی را در این ماه نازل کرده است. تورات در ششم ماه رمضان، انجیل در دوازدهم و زبور در هجدهم این ماه نازل شده است.»
قرآن هم در ماه رمضان و در شب قدر نازل شده است: ژ ﭑ ﭒ ﭓ ﭔ ﭕژ
روزه‌دار عاشق، به زورٍٍِِِِِِِِِِِِِِ تکلیف و وجوب، روزه نمی‌گیرد، بلکه با عشق، روزه می‌گیرد. البته آن کسی که در خودش حالت تسلیم را بوجود نیاورده است برایش سنگینی و مشقت دارد. قرآن نیز می‌فرماید: «وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاَةِ وَ إِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَی الْخَاشِعِینَ»؛ اما آن‌هایی که در دل خشوع دارند، روزه و نماز، برایشان بار و سنگینی و رنج نیست، بلکه فضل و رحمت و تجلی عشق پروردگار است.
عبادات مالی، بدنی، قلبی و روحی همه تجلی محبت الهی بر بندگان و رابطه خاص میان انسان و خداست. خداوند به ملائکه امر نکرده که روزه بگیرند، قرآن را نیز بر ملائکه و جبرئیل و میکائیل نازل نکرده و کلمه خلیفة الله را در مورد آنان به کار نبرده است. رابطه خدا با انسان، رابطه خاص و رابطه عشق و فضل و رحمت و رابطه محبت و رأفت است. انسان اگر این رابطه را درک کند و اگر بداند با چه کسی سر و کار دارد و این عبادات برای چه وضع شده است برای قبول آن‌ها سر از پا نمی‌شناسد.
منبع : پایگاه عرفان