اما اینکه متقین چه کسانی‌اند، خود قرآن آن را توضیح می‌دهد: همه‌اش مسئله قانون و مقررات و عمل و حرکت است. این صورت اول تجلی فضل و رحمت است و صورت دوم این تجلی نیز بهشت و رضایت خداست. متقی کسانی‌اند که از بخل خودداری کردند: «ینفقون فی السراء و الضراء» و از آنچه داشتند، در راه خدا انفاق کردند. «والکاظمین الغیظ»؛ و وقتی ظرف درونشان در برابر رنج‌ها، ناراحتی‌ها، گرفتاری‌ها، جنگ‌ها، شهادت‌ها و محاصره‌ها پر از اضطراب و ناراحتی می‌شود، مثل مشک پر از آبی که درب آن را می‌بندند تا آبش نریزد ظرف وجودشان را با ذکر خدا و توجه به او کنترل می‌کنند. «و العافین عن الناس» و بعد هم از مردم می‌گذرند. «والله یحب المحسنین».

 امام زین العابدین (ع) قصد داشتند که وضو بگیرند، به کنیزشان فرمودند مقداری آب بیاور. کنیز آفتابه گلی را پر از آب کرد و خدمت حضرت آورد. در این اثنا آفتابه از دستش رها شد و پوست صورت حضرت آسیب دید و خون جاری شد. کنیز برگشت و به حضرت گفت: «و الکاظمین الغیظ»، حضرت خشمش را فروخورد. بعد گفت: «والعافین عن الناس»، حضرت فرمود: بخشیدمت. سپس عرض کرد: «والله یحب المحسنین» که در اینجا حضرت فرمود: در راه خدا آزادت کردم. این قبول فضل و رحمت خدا در دنیاست و حالا باید به انتظار تجلی دوم فضل و رحمت نشست که آن منوط به بعد از مردن است و دنیا ظرفیت ندارد که رحمت واسعه حق به خاطر اعمالمان در این دنیا شامل حالمان بشود.