دعوت قرآن به تفکر

عالم با تمام برنامه‌هایی که دارد مظهر لطف و تجلیگاه وجود مقدس خداوند است. قرآن مجید هم به طور مکرر از انسان دعوت می‌کند که در این معنا تفکر کند. فکر در این معنا تحولات عظیمی در درون انسان ایجاد می‌کند و هر‌کسی هم که در تاریخ حیات بشر به جایی رسیده است از همین راه بوده است.

با اندیشه در آثار حضرت حق، انسان او را می‌یابد و وقتی او را یافت، مسئولیت خود را نسبت به وجود مقدسش حس می‌کند. همچنین می‌فهمد که خداوند متعال از آفرینش عالم و انسان هدفی داشته و کار او لغو و بیهوده نبوده است: «افحسبتم انما خلقناکم عبثا»و «ایحسب الانسان ان یترک سدی».

بنابراین، او از آفرینش انسان و موجودات هدفی داشته و می‌خواسته که آن‌ها را به آن هدف برساند. حضرت حق، کریم، رحیم، معطی و محسن است و اقتضای ذات مبارکش این است که همواره عطا کند. چه خوب است که انسان هم اقتضای وجود خودش را بفهمد که باید همواره از وجود مقدس او کسب فیض کند و عطای او را جذب نماید. با قبول عطای او وضع ما به آنجا می‌رسد که در دنیا هم‌رنگ او، و در آخرت هم‌نشین او می‌شویم.