تاريخ‏ نگارى قرآن‏

قرآن كتاب تاريخ نيست ولى از تاريخ و سرگذشت پيامبران و نيكان بشريت سخن مى گويد، از داستان هاى تبه كاران و ستم كاران دام مى زند.

داستان شنونده و خواننده اش را از خواب بيدار مى كند و مست را هشيار مى سازد به ويژه اگر افسانه نباشد و داستان حقيقى باشد.

قرآن تاريخ حقيقى و سرگذشت واقعى را ياد مى كند تا خواننده چيز فهم از آن عبرت بگيرد، به صواب رو آورد و از خطا بگريزد.

قرآن از تاريخ موسى و فرعون سخن مى گويد، سرگذشت ابراهيم و نمرود را بيان مى كند، از تقوا و پرهيزكارى يوسف و عشق آتشين زليخا دم مى زند و از حق جويى پادشاه مصر حكايت مى كند و از ستيزه جويى اقوام عرب با پيامبران خبر مى دهد.

قصص قرآن همگى از شاهكارهاى بزرگ الهى به شمار مى رود كه نظير آنها تا كنون در هيچ زبانى ديده نشده و اگر چنين بود اعلام مى شد.

داستان سرايى قرآن هدف نيست بلكه وسيله است براى هدايت خلق و راهنمايى مردم، بشر بر حسب فطرت، قصه را دوست دارد و خوش دارد از سرگذشت و تاريخ گذشتگان آگاه شود، قرآن از اين فطرت بشرى به سود بشر استفاده كرده، آن را يكى از وسائل هدايتش قرار داده است و اين كار از روانشناسى عميق قرآن خبر مى دهد.