بنابراین، مسیر را با نشاط باید برویم و در این دنیا هم منتظر نتیجه کامل و جامع نباید باشیم، چرا که نتیجه جامع برای عالم بعد است و الان ما که اینجا نشسته‌ایم در حال ساختن بهشت برای خود هستیم و تا لحظه مرگمان هم باید بهشتمان را بسازیم و بعد که عمرمان تمام شد و آن طرف رفتیم نتیجه کامل آن را بگیریم: بنابراین راهتان را ادامه دهید و دچار افسردگی و افت در اعمال و عبادات نشوید که راهی برای ابلیس باز شود، بلکه محکم بایستید و ناامید نشوید. خیلی هم به خودتان سخت نگیرید. آیا کسی گفته که تمام نمازهایتان باید با گریه باشد؟ پیامبر که در عالم، بالاتر از او در عشق به خدا نبود وقتی به مسجد می‌آمد و نماز جماعت می‌خواند در روایات آمده که نماز جماعتش را مختصر می‌خواند: «کاناخصر صلاةً» ، اما خودش که تنها می‌شد چه بسا نمازش یک ساعت طول می‌کشید.
پیامبر برای طواف به مسجد الاحرام آمده بود و هوا خیلی گرم بود. دستور داد بروید و یک شتر بیاورید و از مقابل حجر الأسود سوار شتر شد و طواف بیت الله را با شتر انجام داد تا با این کار، کار را برای ما راحت کند.
امام حسن و امام حسین (ع) هر‌دو در صحرای عرفات بودند. امام مجتبی (ع) روزه بود اما حضرت سیدالشهدا (ع) به هنگام ظهر، سفره انداخت و غذا خورد. کسی نزد آن حضرت آمد و گفت برادر شما روزه است و امروز هم روز عرفه است. حضرت فرمود: من امروز غذا خوردم تا شیعیانی که نتوانسته‌اند روزه بگیرند ناراحت نباشند. بنابراین، شما هم سخت نگیرید و در مسیر درست حرکت کنید و نشاط هم داشته باشید و نگویید که چرا به جایی نرسیده‌ایم، که این هم ناشکری است. همین نماز و روزه شما برایتان درجه است و لازم هم نیست همیشه حال گریه داشته باشید. خیلی وقت‌ها هم هست که آدم نباید گریه بکند. مثلاً امشب و فردا که ایام عید است گریه لازم نیست. مگر نفرموده‌اند که: «شیعتنا منا خلقوا من فاضل طینتنا یفرحون لفرحنا».[8] خود پیامبر (ص) و ائمه و امیرمؤمنان و زین العابدین (ع) که دائم گریه نمی‌کردند.
پیامبر (ص) و امیرمؤمنان (ع) مزاح هم می‌کردند و شاد بودند و راه را با رضایت از مقدرات الهی می‌پیمودند: «راضیة بقضائک مولعةً لذکرک». آنان ازدواج می‌کردند، دختر شوهر می‌دادند، مهمانی داشتند و مهمانی هم می‌رفتند، شیرینی به مردم می‌دادند و با نشاط و با کرامت بودند. امیرمؤمنان (ع) می‌فرماید که اگر غصه هم داری در خودت نگه دار: «الْمُؤْمِنُ هُوَ الْکیسُ الْفَطِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ».[9] به گونه‌ای نباش که وقتی از جلسه‌ای بیرون می‌آیی دیگران از قیافه تو کسل بشوند، بلکه خوب و شاد زندگی کن!
منبع : پایگاه عرفان