زهير بن قين بجلى از شجاعات عرب، رئيس قبيله و چهره اى سرشناس بود، مكتب اعتقادى و عملى اش عثمانى بود و در فضاى آن مكتب زندگى مى كرد.
او امام حسين عليه السلام را نمى شناخت و به آن منبع فيوضات، معرفت و آگاهى نداشت و به اين خاطر عثمانى مسلك بود و در مسير مكه به كوفه علاقه نداشت با حضرت ديدار كند. او سعى داشت هر كجا كاروان حسينى اطراق مى كند او به حركتش ادامه دهد، و از هر نقطه امام حسين عليه السلام به حركت ادامه مى دهد او اطراق نمايد. ناخواسته دو كاروان در يك منزل با هم خيمه استراحت زدند، چون هنگام ظهر زهير دست به سفره غذا برد، سفير امام حسين عليه السلام وارد خيمه او شد و گفت: حسين را اجابت كن! زهير گفت: مرا با حسين كارى نيست، همسرش از پس پرده خيمه به او نهيب زد كه تو را شرم نمى آيد دعوت حسين را اجابت نمى كنى؟!
به تحريك همسر شايسته و صالحه اش به سوى خيمه امام حسين عليه السلام رفت، لحظاتى نورانى با امام حسين عليه السلام نشست، در همان چند لحظه با توفيق حق به امام حسين عليه السلام معرفت پيدا كرد و آن وجود ملكوتى را
شناخت و با همه وجود عاشق او شد چون همه زيبايى هاى معنوى و الهى را در او ديد؛ از آن لحظه از امام حسين عليه السلام جدا نشد تا روز عاشورا با سپر قرار دادن خويش در برابر حسين عليه السلام براى ادامه اقامه نماز آن حضرت و مصون ماندن آن جناب از تيرباران دشمن، به شرف شهادت نائل شد و نام خود را در ميان عاشقان حق و حقيقت در جريده هستى ابدى و جاودانه كرد.
|
آن دل كه ز عشقْ چو غنچه شكفت |
هر نكته كه گفتْ ز حسن تو گفت |
|
|
بيدار غمت از صبح ازل |
تا شام ابد، يك لحظه نخفت |
|
|
گوشِ دل هر هشيار دلىْ |
هر نغمه شنفت هم از تو شنفت |
|
|
مژگانِ منِ دل رفته ز دست |
جز خاك ره كوى تو نَرُفت |
|
|
از اشك و سرشك روان دلم |
پيداسْت حقيقتِ رازِ نهفت |
|
|
آن دل كه نگشته زطاقت طاق |
حاشا كه بود با عشق تو جفت |
|
|
اين غم كه نصيب مفتقر است |
هرگز ندهد از دستْ به مفت |
|
انسان با رفاقت و همنشينى با يار موافق و نشست و برخاست با اولياى الهى و ورود به جمع پاكان، از پستى حالات بشرى به قله عبوديّت و بندگى مى رسد و از صفات ناسوتيه خالى مى شود و به صفات لاهوتيه آراسته مى گردد، اين حقيقت در دعاى پاكان عالم آمده است:
«وفقنا الله و اياكم للترقى من حضيض البشرية إلى ذروة العبودية، و رزقنا الله و اياكم»
«للتخلى عن صفات الناسوتية و التجلى بالصفات اللاهوتية».»
منبع : پایگاه عرفان