نمونه کامل این ارتباط و عدم قطع شدن رابطه، حضرت ابراهیم (ع) است. خداوند می‌فرماید: ابراهیم وقتی خانه خدا را بنا کرد و به دیوار آن تکیه زد، از خدا درخواستی نمود و واقعاً هم درخواست کرد، چرا که دعا و درخواست باید جدی باشد و قبلش نیز دعا کننده باید شرایط را فراهم آورده باشد. اوّلین شرطی هم که باید رعایت شود و پروردگار و پیامبر (ص) و ائمه (ع) به ما یاد داده‌اند این است که شخص باید خودش را پاک کند وگرنه به ناپاک چیزی نمی‌دهند. بنابراین، دعا و درخواست به این سادگی نیست که شخص هر‌روز نصف مفاتیح را بخواند و خیال کند که سه برابر کوه دماوند برایش ثواب می‌نویسند.
این معنای خواستن است و ابراهیم (ع) هم واقعاً از وجود مقدس او کمک خواست. او ابتدا شرایط را فراهم کرد و سپس دید که خدا به او توفیق داده که مؤمن واقعی باشد و نیز خودش را نگاه کرد و دید که امّت واحدی شده است، و باز دید که قهرمان توحید و بت شکن و اوّاه و منیب شده و نیز از مشرکان بیزاری جسته است. او اکنون به دیوار کعبه تکیه داده و به باقیات الصالحاتش فکر می‌کند. ابراهیم (ع) فرزندان، نوه‌ها، نتیجه‌ها و نبیره‌هایش و خلاصه تا آخر دنیا را نگاه کرد و گفت:
ابراهیم (ع) با این دعا از خدا خواست که با از دنیا رفتنش از زنش، فرزندانش، نوه‌هایش و از نسلش تا روز قیامت، رابطه خیرش قطع نشود. او می‌گفت خدایا کمکم کن تا این‌هایی را که فعلاً در کنارم هستند مثل هاجر، ساره و اسماعیل، این‌ها هم عباد صالح تو بشوند و به بعدی‌ها نیز که من آن‌ها را نمی‌ببینم توفیق بده که بنده تو شوند و به این وسیله رابطه باقیات الصالحاتی من با آن‌ها قطع نشود.
خداوند متعال نیز دعای ابراهیم (ع) را مستجاب کرد و فرزندان و نوادگان او مانند اسماعیل، اسحاق، یعقوب و یوسف علیهم السلام و سایر نبیره‌های او که أنبیای بنی‌اسرائیل بودند، مانند موسی، عیسی، زکریا و ذوالکفل علیهم السلام و وجود مقدّس خاتم انبیاء محمد بن عبدالله (ص) و بچه‌هایش، فاطمه زهرا (س) امیرمؤمنان، امام مجتبی، سید الشّهدا، تا امام زمان علیهم السلام و ادامه نسلش تا رهبر کبیر انقلاب، همه را برای او باقیات الصالحات قرار داد. الان نیز هرچه سید در این دنیا است و هر‌کار خوبی که می‌کنند و هرچه این سیدها، شاگرد و رفیق و خانواده دارند و آن‌ها هم کار خوب می‌کنند تمامش را بدون آنکه از پرونده انجام دهندگان آن‌ها کم بکنند، در نامه عمل ابراهیم (ع) می‌نویسند.
منبع : پایگاه عرفان