در دین اسلام، قهر کردن جایی ندارد.
اسلام دین محبت، علاقه، مهر، وفا، صفا، مواسات، عدل، انصاف، کرامت، وقار، اخلاق و عمل صالح و عقاید حقّه، و آئین عفو و اغماض و گذشت است.
مردم مومن با هم برادر و برابرند، و کسى بر کسى جز به تقوا آن هم در پیشگاه حضرت حق امتیاز ندارد.
قهر کردن مومن با مومن، مسلم با مسلم، زن با شوهر، شوهر با زن، فرزند با پدر و مادر، پدر و مادر با فرزند، همسایه به همسایه، شریک با شریک در اسلام جائز نیست، و چنانکه کسى کم ظرفیتى نشان دهد و با طرف مقابلش قهر کند لازم است هر چه زودتر و سریع تر به آشتى برخیزد، و نگذارد قهر و هجران زمانش طولانى شود
رسول حق((صلى الله علیه وآله)) فرمود:
جدایى مسلمان از برادرش همانند ریختن خون اوست.
و نیز به ابوذر فرمود:
اى ابوذر از قهر کردن با برادر دینیت بپرهیز، که عمل با این قبول درگاه حق نشود.
حضرت صادق((علیه السلام)) فرمود:
افتراق و جدائى دو مسلمان باعث مى شود از یکى از آن دو بیزار شویم و حتى مستحق لعنت شود، و چه بسا هر دو مستحق لعنت شود، و چه بسا هر دو مستحق بیزارى ما و لعنت گردند. معتّب به حضرت عرضه داشت: فدایت شوم، یکى از دو طرف ظالم است و مستحق برائت و لعنت، مظلوم در این مظلوم در این زمینه چه گناهى دارد؟
حضرت فرمود: براى اینکه مظلوم به دنبال دیگرى براى آشتى و تغافل از کارش مقابلش برود و بگوید: برادر جان در این قضیه من ستم کردم; تا غائله پایان پذیرد و قهر مبدّل به آشتى شود، خداوند تبارک و تعالى حاکم عادل است، حق مظلوم را از ظالم مى گیرد.
دو مسلمان اگر هجر و قهرشان بیش از سه روز طول بکشد و آشتى نکنند از اسلام خارجند و بین آن دو ولایتى نخواهد بود، پس هر یک از آن دو نفر به صحبت کردن با برادرش پیشى بگیرد در روز حساب به سوى بهشت پیشى خواهد گرفت.
بیائید یاران به هم دوست باشیم *** همه مغز ایمان بى پوست باشیم
نداریم پنهان ز هم عیب هم را *** که تا صاف و بیغش به هم دوست باشیم
بود غیب ما و شهادت برابر *** قفا هم به طورى که در روست باشیم
بود دوستى مغز و اظهار آن پوست *** چه حیف است ما حامل پوست باشیم
مکافات بد را نکوئى بیاریم *** اگر بد کنیم آنچنان کوست باشیم
بکوشیم تا دوستى خوى گردد *** به هر کو کند دشمنى دوست باشیم
نداریم کارى به پنهانى هم *** همین ناظر آنچه در روست باشیم
ز اخلاق مذمومه دل پاک سازیم *** بر اطواریارى که خوشخوست باشیم
بود سینه ها صاف و دلها منوّر *** چو آئینه کان مظهر روست باشیم
گریزیم از اهل شقاق و شقاوت *** طلبکار یارى که نیکوست باشیم
نداریم از دامن یار حق دست *** بکوشیم تا آنچنان کوست باشیم
نباشیم تا با خدا دوستان دوست *** کجا در حقیقت خدا دوست باشیم
بیائید خود را به دریا رسانیم *** چرا بسته آنچه در جوست باشیم
برآئید چون فیض از پوست یاران *** که تا جملگى مغز بى پوست باشیم.