پیامبر اکرم صلی الله علیه واله وسلم 63 سال در این دنیا زندگی کرد و به اندازه بیست سال من و شما نه لباس پوشید، نه خوراک مصرف کرد و نه مسکن داشت. مکه در خانه پدری‌اش بود و البته بیشتر اوقات را در کوه حرا شبانی می‌کرد. در آنجا گوسفندان مشغول چرای خودشان بودند و ایشان هم سوار بال اندیشه بود و غرق در عالم ملکوت، و در پی راز و نیاز با صاحب عالم بود. وقتی درباره ابراهیم(ع)می‌فرماید:
)وَ کَذٰلِكَ نُرِي إِبْرَاهِيمَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ لِيَکُونَ مِنَ الْمـُوقِنِين
درباره او معلوم است که چه می‌فرماید:
)ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَکَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْن
مدتی هم ایشان سفر تجاری می‌رفتند و کالا از مکه به شام می‌بردند و در آنجا می‌فروختند. مدتی هم در شعب ابی‌طالب محاصره اقتصادی بودند. مدینه هم که وارد شدند جایی را نداشتند و ایشان اولین بار به خانه ابوایوب انصاری آمدند. بعد هم آن حضرت با کمک مسلمانان یک تکه زمین را خریدند و همین مسجدی را که الان هست و قبر خودشان هم آنجاست درست کردند. یک قطعه زمین هم ظاهرا برای خودشان گرفتند که مساحت آن به هفتاد متر نمی‌رسید و تا روزی که از دنیا رفتند همانجا زندگی می‌کردند.
انبیا بر سر مسکن و خوراک و پوشاک، برای یک‌بار هم در دوره عمرشان با مردم دعوا نکردند، چون نیازی نمی‌دیدند حق کسی را ببرند. می‌گفتند: دنیا عبارت است از خوراک، مسکن، پوشاک و این هم ارزش ندارد که بر سر کسی بزنیم یا مال کسی را ببریم یا تقلب و حیله و خدعه بکنیم؛ با کسی دعوایی نداریم و با مردم مؤمن نیز برادریم: )إِنَّمَا الْمـُؤْمِنُونَ إِخْوَة([6].
منبع : پایگاه عرفان