شما این ریشه ملکوتی را قطع نکنید و همه فعالیت را به شکم و شهوت نسپارید، چراکه آنها ریشه شما نیستند. آنها دو موجودی هستند که گاهی گرسنه می‌شوند و در حد معمولی هم می‌توانید جواب آنها را بدهید؛ یعنی حوایج شکم و شهوت را در حد کم و عادی برآورده کنید. شهوت را می‌‌شود عادت داد به این که عادی بگذراند، مثلا مرد به یک زن قناعت کند و شهوت را به طور حلال خرج کند. اسلام برای این که شهوت طغیان نکند و زیاده‌خواه نشود دستورات بسیاری درباره شکم داده است.اگر شکم را از پرخوری نگه دارند و غذاهای چرب و نرم به او ندهند و آن را از گوشت و مواد شیرینی زیاد پر نکنند، همیشه آرام است و شهوت هم در جنب آرام بودن شکم، آرام خواهد بود. پس برای کنترل شهوت باید سراغ شکم رفت و آن را کنترل کرد. یک کار عمده ماه رمضان هم همین است، البته بشرطی که مردم وقتی روزه می‌گیرند در سحر و افطار به حداقل قناعت کنند.
ما در کتاب‌های مهم خودمان بابی به نام «کسر الشهوهٔ» داریم. این به معنای شکستن شهوت است نه کشتن شهوت. تنها راه برای شکستن شهوت، در درجه اول، کنترل شکم است و ملت‌های اروپایی و امریکایی که این‌قدر شهوترانند، با این که منطقه آنها از نظر آب و هوایی نباید این‌قدر شهوت باحرارت بسازد، برای همین است که غذاهای قوی و الکل زیاد و گوشت‌های حیوانات عجیب و غریب مثل خوک و کرگدن به خورد شکمشان می‌دهند. پس شکم، تنور عجیبی است برای دمیدن به آتش شهوت، و اگر ما بخواهیم شهوت را کم کنیم باید خوراکمان را کنترل کنیم.
اما کسی که در امور معنوی توجه به ریشه خود در ملکوت دارد، به دنبال کسب امور مادی نیست و کسب امور مادی را به مقدار ضرورت واگذار می‌کند. او می‌گوید که ما نوکر و بنده و غلام حلقه‌به‌گوش امور مادی نیستیم. امام علی (ع) به حضرت مجتبی و ابی‌عبدالله (ع) توصیه می‌فرماید که اگر روزی هم دنیا از دست شما رفت، یک ذره غصه‌اش را نخورید، چون چیزی که ارزشمند باشد از دست شما نرفته است:
)وَ أَلَّا تَبْغِيَا الدُّنْيَا وَ إِنْ بَغَتْكُمَا وَ لَا تَأْسَفَا عَلَى شَيْ ءٍ مِنْهَا زُوِيَ عَنْكُمَا(؛
به شما سفارش مى‌كنم كه دنیا را طلب نكنید هر چند كه دنیا به دنبال شما بیاید و بر چیزى از این دنیاى گذرا، كه از شما كناره جسته است، افسوس مخورید.
منبع : پایگاه عرفان