کاری کنیم که در پایان این مسیر که خسته شدیم پس از این‌همه جهاد، نماز، روزه، امر به معروف و نهی از منکر، خدمت به خلق و این‌همه بیداری شب و سحر و این‌همه گریه و دعای کمیل، به ما بگویند:
)يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمـُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً * فَادْخُلي في عِبادي * وَ ادْخُلي جَنَّتي
بعد هم در باغ‌ها بنشینم و شاهد باشیم که:
)في جَنَّةٍ عالِيَةٍ * لا تَسْمَعُ فيها لاغِيَةً * فيها عَيْنٌ جارِيَةٌ * فيها سُـرُرٌ مَرْفُوعَةٌ * وَ أَكْوابٌ مَوْضُوعَةٌ * وَ نَمارِقُ مَصْفُوفَةٌ * وَ زَرابِيُّ مَبْثُوثَةٌ
اینجا تنها هم نیستی و خیلی‌ها هم منتظر تو هستند. امیرمؤمنان (ع) می‌فرماید: «فَإنَّمَا يُنْتَظَرُ بِأوَّلِكُمْ آخِرُكُمْ».
همچنین می‌فرماید: من، پیامبر، حسن و حسین همه به انتظار هستیم که چه کسانی در این جاده به منزل آخر می‌رسند. همه منتظرند که استقبال کنند و چه استقبال کنندگانی! )فَادْخُلي في عِبادي * وَ ادْخُلي جَنَّتي(
منبع : پایگاه عرفان