در طول تاريخ به وسيله افراد گوناگون و به توسط بسيارى از كتب علمى، براى انسان مقاماتى بيان شده و هر كسى يا هر دانشمندى فراخور مقام و حالش براى انسان شأنى بيان كرده، ولى وقتى به بهترين منبع و ارزنده ترين ذخيره يعنى قرآن مراجعه مى كنيم، مى بينيم خداوند بزرگ كه صاحب آفرينش و خالق عالم و آدم است، بهترين و والاترين مقام را براى انسان مقام بندگى و عبوديت او نسبت به حضرت حق مى داند.
قرآن مجيد، بهترين مقامى كه براى انبيا و اوليا معرفى مى كند مقام عالى بندگى است، چرا كه هر كس به دايره بندگى قدم گذارد، از هر قيد و بندى رسته و در فضاى بهارى قرار گرفته كه تمام استعدادهايش شكوفا خواهد شد.
بندگى حقيقى، از طرفى تمام درهاى رحمت الهى را به روى انسان باز مى كند و هشت در بهشت را براى انسان مى گشايد و هر در شرى، به خصوص هفت در جهنم را به روى انسان مى بندد.
در مسير بندگى، قلب انسان به تدريج آماده پذيرفتن نور مى گردد و در كنار آن نور موفق به تماشاى حقايق شده و به وصال جمال خواهد رسيد.
اى كه با درد تو انديشه درمان خوش نيست بى تماشاى جمال تو گلستان خوش نيست
بى تو ما را هوس گلشن و صحرا نبود زان كه بى صحبت تو روضه رضوان خوش نيست
هر كه عاشق نبود صورت بى جان باشد تو خود انصاف بده صورت بى جان خوش نيست
گر چه بسيار شنيديم كه هجران خوش تر ما طلبكار وصاليم كه هجران خوش نيست
خوشتر اينست كه انصاف و غرامت دادن هم چنان با من دلتنگ پريشان خوش نيست
اى دل ار طالب وصلى هوس از جان بگسل غم جان با طلب صحبت جانان خوش نيست
طالب وصل حرم را نتوان گفت عماد كه بيابان خطرناك و مغيلان خوش نيست «1»
قرآن مجيد در سوره يوسف: 12، مريم: 63 كهف: 65، فاطر: 32، صافات:
81، 111، 122، 132، 171، ص: 45، تحريم: 10، از انبياى الهى به عنوان عباد مخلصين، عباد مؤمنين، عباد مرسلين، عباد صالحين ياد مى كند و اين مقام، بالاترين مقامى است كه خداوند مهربان از انبياى خود به عنوان اين مقام ياد مى كند.
قرآن مجيد، به طور مكرر از پيامبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله به عنوان عبد ياد مى كند:
[سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى بِعَبْدِهِ ] .
منزّه و پاك است آن [خدايى ] كه شبى بنده اش [محمّد صلى الله عليه و آله و سلم ] را از مسجدالحرام به مسجد الأقصى كه پيرامونش را بركت داديم، سير [و حركت ] داد.
[الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَنْزَلَ عَلى عَبْدِهِ الْكِتابَ ] .
همه ستايش ها ويژه خداست كه اين كتاب را بر بنده اش نازل كرد.
[تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ ] .
هميشه سودمند و با بركت است آن كه فرقان را [كه قرآن جدا كننده حق از باطل است ] به تدريج بر بنده اش نازل كرد.
منبع : پایگاه عرفان