راضى بودن از قضاى الهى عبارت است از: اعتراض نکردن و خمشگین نشدن از آن چه پیش مى آید. خداوند متعال در مقام مدح کسانى که به قضاى الهى راضى و خشنودند، مى فرماید: "رضى الله عنهم و رضوا عنه؛(1) خداوند از آنان راضى است و ایشان از خدا راضى اند".
در روایتى، امام صادق (ع) مى فرماید: "اصل طاعت خدا، صبر و رضایت به خوشایند و ناخوشایند ( روزگار ) است و هر بنده اى در مکروه و محبوب و خوشایند و ناخوشایند از خدا راضى باشد، همه آن ها براى او خیر خواهد بود.
راه تحصیل و رسیدن به مقام رضا، این است که انسان بداند هر چه را خداى سبحان براى بنده اش مقدر کند براى او خیر است، اگر چه بنده از شر و حکمت آن آگاه نباشد و بداند که غم و غصه هیچ تأثیرى در قضاى الهى نداشته و آن را تغییر نمى دهد. آن چه مقدر شده مى شود و آن چه مقدر نشده، نخواهد شد. از این رو در روایات عامل رسیدن به رضا یقین به خدا معرفی شده است. امام علی (ع) فرمود: داناترین مردم به خدا، راضى ترین آن ها به قضاى او است.
و در روایت دیگرى می فرماید: الرضا ثمره الیقین رضایت از خدا نتیجه یقین به خداست. در جای دیگر آن حضرت می فرماید: ریشه رضا اعتماد به خداست.نکته دیگر آن است که از روایات بر می آید که بین رضا وایمان رابطه مستقیمی است.هر اندازه ایمان انسان بیش تر باشد رضایت به قضا وقدر الهی نیز افزون تر خواهد بود.امام علی (ع) می فرماید: نعم قرین الایمان الرضا رضایت دوست خوبی برای ایمان است.بر این اساس اولیای الهی به این مرتبه از ایمان رسیده بودند.امام صادق (ع) می فرماید : هرگز رسول خدا (ص) در مورد چیزی که اتفاق افتاده بود نمی گفت ای کاش غیر از این اتفاق افتاده بود .راه دیگر رسیدن به مقام رضا توجه به نتایج رضایت و سرانجام نارضایتی است .مهم ترین ثمره رضایت آرامش جسمی و روانی است.امام علی (ع) راضی باش تا راحت باشی. در جای دیگر می فرماید: رضایت حزن و اندوه را نفی می کند.