اهميت دورى از رذايل‏

آنقدر كه در اسلام به بخش اخلاق و آراستگى روان، به خوبى ها و پيراستگى اش از رذايل اهميت داده شده است، به عبادات اهميت داده نشده است.

  نكته اى لطيف

شما مى دانيد كه در نمازهاى واجب روزانه، لازم است كه انسان از شروع تكبيرةالاحرام تا پايان نماز حضور قلب داشته باشد؛ ولى اكثر مردم در هنگام اداى نماز، حواسشان به بسيارى از امور پيوند مى خورد و گاهى آن چنان دچار حواس پرتى مى شوند كه در عدد ركعات نماز شك مى كنند. با اين وجود در عين اينكه ساختمان نماز آن طورى كه بايد، ساخته نمى شود؛ خداوند بهم زدن نماز را اجازه نداده؛ بلكه ادامه همان نماز ناقص و معيوب را واجب دانسته است.

چيزى كه هست براى رفع نقص و عيب نماز، مقرراتى تحت عنوان «شكيات» قرار داده است كه با اجراى موضوع شكيات، نقص نماز برطرف مى گردد. چنين نمازى در پيشگاه خداى بزرگ مقبول است؛ ولى به ذره اى حسد، به اندكى كبر در نماز رضايت نداده و نمى دهد.

اگر انسان به اجراى وضو، يا غسل، يا نماز واجب با رعايت كردن تمام شرايط موفق گردد، و يا با اجراى روزه، با آن همه سختى و مشقتش موفق شود، و يا حجى مانند حج ابراهيم بجاى آورد؛ ولى ذره اى ريا و خودنمايى در آن نماز، روزه يا حج راه پيدا كند، تمام عبادت باطل و مردود خواهد بود، چرا؟

براى اينكه ذره اى از يكى از رذايل اخلاقى كه ريا مى باشد، هم چون آفت به خرمن عبادت هجوم كرده و آن عبادت را از ارزش و بها مى اندازد. حواس پرتى و عيب در عمل و يا ورود بعضى از نواقص بخشيده شده است؛ اما به اندازه يك ارزن آلوده كردن عبادت به ريا اجازه داده نشده است.

 «فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ» «ويل» عليه كسانى است كه در نماز، آلوده به ريا هستند، گرفتار آمدن به شك در نماز، آلوده شدن به حواس پرتى، رعايت نكردن برخى از شرايط غير واجب، مبطل نماز نيست؛ ولى راه پيداكردن بعضى از عيوب اخلاقى مبطل نماز و باعث نفرين خدا بر آن نماز و نمازگزار است.