حركات صعودى‏

با توجه به فرامين خداست كه انسان داراى حركت انتقالى مى گردد؛ يعنى از ذلت به عزت، از پستى به بلندى، از شقاوت به سعادت، از جهل به علم، از ظلمت به نور، از كبر به تواضع و از بخل به جود، منتقل خواهد شد؛ اما در حركت وضعى كه فقط گشتن و گرديدن به دور خود است، انسان جز به بدن عنصرى خود نمى افزايد، بدنى كه پس از سال ها با مرگ متلاشى مى گردد و چون قيامت به انسان برگردد فقط درخور عذاب خدا خواهد بود، چه خيانتى بالاتر از اين است كه انسان اصل عالم را كه خداست بگذارد و از او جدايى كند و به فروعاتى كه مايه اى براى رشد انسان در آنها نيست متصل گردد.

راستى اگر شاخه وجود انسان از ريشه عالم قطع گردد و به جاى ديگر بپيوندد، راهى براى شكوفا شدن انسان و به كمال رسيدنش هست؟