انسان وقتى مستمع كلام اللَّه نباشد، ناچار است مستمع خود يا غير گردد، در اين مسير است كه تمام زحمت انسان صرف ساختن يك خانه، فراهم آوردن چند قطعه زمين، بپا كردن چند تجارت خانه، جمع كردن مقدارى اثاث شده و در پايان بايد همه را بگذارد و برود. چه قبيح است كه همه همت انسان صرف مواد بى جان گردد و نسبت به مقام و موقعيّت خود و ساير انسان ها، به مملكت و ملت و حوادثى كه بر آن مى گذرد، و به خيانت خائنين و استعمار و استبداد و يورش هاى ظالمانه ستمگران به دين و فرهنگ و حقوق انسان ها بى تفاوت باشد، و به جز بلوغ جنسى به بلوغ ديگر كه بلوغ انسانى و اخلاقى و عملى است نرسد، و در سن هفتاد يا هشتاد سالگى، همان طفل چند ساله باشد كه سرگرمى او جز تعدادى اسباب بازى چيز ديگرى نيست و به قول نظامى گنجوى:
به شصت آمد اندازه سال من نگشت از خود اندازه احوال من
همانم كه بودم به ده سالگى همان ديو با من به دلالگى
گذشته چنان شد كه بادى به دشت فرو مانده ام زود خواهم گذشت
منبع : پایگاه عرفان