در مقابل، انبيا و ائمه، عليهم السلام، در روز قيامت به پروردگار عرض مى كنند: اى مولاى ما، اگر دست اطاعت كنندگان و پيروان ما را در دست ما قرار ندهى، در بهشت قدم نمى گذاريم.
در روايات آمده است كه فاطمه زهرا، عليهاالسلام، در روز قيامت، كنار در بهشت مى ايستد و مى گويد: خدايا، اگر همه پيروان پدرم و شوهرم و بچه هايم وارد بهشت نشوند، من وارد بهشت نخواهم شد. اما ابليس و شيطان، نمرود و فرعون، يزيد و معاويه و ... در روز قيامت به هيچ وجه حاضر نيستند حتى با يكى از مريدان خود روبه رو شوند. بنابراين، كسانى كه ما را به گمراهى كشانده اند، در قيامت از ما فرار مى كنند و كسانى كه ما را هدايت كرده اند، مى ايستند تا نجاتمان دهند. از اين روست كه عقل نجات دهنده و شهوت هلاك كننده است. البته، شهوتى كه از آن سخن مى گوييم به معناى غريزه زن گرفتن مرد يا شوهر كردن زن يا بچه دار شدن نيست، زيرا اين يك امر طبيعى و فطرى است. مراد از شهوت، خارج از حدود الهى زندگى كردن است.
«فَأُولئِكَ هُمُ العادُونَ»*.
آن ها (كه خارج از دستور الهى به ارضاى شهوت مى پردازند) تجاوزكاران به حريم پروردگارند.
پس، ريشه انسان مغز اوست و زانوبند او در همه امور دين و مردانگى اش است. آن حالت مردانگى كه توأم با حيا، شجاعت را تقويت مى كند؛ همان حالت عالى روحى كه اگر با شجاعت و حيا مخلوط گردد مردانگى ناميده مى شود. نشانه مردانگى نيز اين است كه انسان به هيچ وجه زير بار امور پست نرود. كسى كه داراى مردانگى است محال است دستش را نزد مردم پست دراز كند. او كسى است كه به هر حرفى كه مى زند و هر قولى كه مى دهد پايبند است و اگر نمك كسى را بخورد، محال است به او خيانت كند.
منبع : پایگاه عرفان